Kapotgenuanceerd

Vrijdagavond 13 november zit ik aan de buis gekluisterd. Aanslagen in Parijs. Veertig doden, vijftig doden. Het aantal loopt op. Wat betekent dit?

In de dagen daarop beginnen de gesprekken, komen de vragen. Komen de vele meningen. Is dit ‘onze’ Europese 9/11? Dat hele ‘ons’ denken, is dat niet juist de kern van het probleem? Weer moslims. Moeten we niet voorzichtiger zijn met het binnen laten van vluchtelingen? Nee. Die zijn voor deze verschrikkingen nu juist op de vlucht. Maar ja, wat komt er allemaal over de grens mee? Ik weet het even niet.

Moet ik mijn profielfoto in de Franse vlag veranderen? Mooi gebaar, maar ja, laten we de aanval in Beiroet niet vergeten. Beetje hypocriet dan hè, dat we met z’n allen zoveel meer begaan zijn met Frankrijk dan met een land dat toevallig wat verder weg ligt. Wel vreemd toch, dat er alleen een automatische optie is tot het veranderen van je profielfoto naar de Franse vlag. Er gaan toch over de hele wereld mensen door toedoen van IS dood? Ik kan me meer inleven omdat het een terreurdaad is in een stad vlakbij. Waar ik ooit vakantie vierde. Maar een terechte vraag is ook: Is het terecht dat het feit dat deze terreur nu in Frankrijk voorkomt me meer doet? Ik weet het even niet.

We moeten toch bidden voor de hele wereld? Over dat bidden gesproken, trouwens, over religie, daar ligt nu toch juist het hele probleem? Laten we daar nu maar mee ophouden. Of is het juist mooi, dat mensen steun zoeken in hun geloof? Moeten moslims afstand doen van deze terreurdaad? Ja. Maar ze hebben er toch helemaal niks mee te maken? Als ik er geen afstand van hoef te nemen, waarom een moslim dan wel? Ik weet het even niet.

Zoveel vragen. En ik weet niet meer wat ik moet denken. Iedereen nuanceert zich helemaal te pletter, en ik? Ik weet het even niet.