Je zal maar een vouwfiets hebben…

Brrrr, het is ijskoud buiten. Je hoort de wind waaien, de regen hoor je tikken tegen de ruit. Er loopt een rilling over je rug. Brrr. Ja brrr, want jij moet er nog uit, jij moet die kou trotseren.

Je loopt naar buiten, drup… Een regendruppel valt op je wenkbrauw en loopt over je wang naar beneden. Drup, weer een regendruppel en dit keer is die nog groter en valt die midden op je hoofd. Brrr denk je weer, maar je loopt door, op naar je… Jawel, naar je vouwfiets. Je ziet hem in de verte niet staan, nee nee zo’n klein kinderfietsje valt niet op tussen al die mooie, grote fietsen met die reusachtige wielen die tot de hoogte lopen waar jij met je kont al zit.

Je haalt hem van het slot, ja het lijkt simpel, maar bij een vouwfiets is het nét weer een tikkeltje anders. Daar loop je namelijk het risico dat je door je rug heen gaat, ja je bukt en krak daar is je hernia. Alsjeblieft! Jij wilde tenslotte zo’n klein mormel met een zitje alsof je je kont aan het schuren bent over de straat, een stuur waarmee je een bocht maakt zodat je trapper net de grond raakt en je bijna languit ligt, te blèren omdat je een gat in je broek hebt. Oja en je wilde dat ding ook omdat het van die geweldige inimini wieltjes heeft waarmee je zo hard gaat, zodat zelfs een klein kind op een eenwieler je in kan halen.

Maar goed, dit keer heb je geluk, zonder hernia krijg je je fiets van het slot, je maakt een nonchalante draai, je stapt op je fiets en fietst de straat uit. Trap, trap, ja het lijkt alsof je de Tour de France aan het fietsen bent, totdat je wordt ingehaald door een oud omaatje op een oma-fiets, die ook nog eens een kop boven je uitsteekt. Je kijkt omhoog en ziet haar gezicht, moe? Welnee, slakkentempo! Terwijl jij ondertussen met een rood aangelopen hoofd, een half-openstaande, kwijlende mond en zweetdruppels op je voorhoofd aan het fietsen bent alsof je de gele wielrennerstrui aan hebt.

Ja, het leven van iemand op, of op de grond liggend naast een vouwfiets is zwaar.