Ja, ik zou wel willen.

De muziek start, het gaat gebeuren, dit wordt haar moment. Er verschijnt wat kippenvel op mijn veel te witte armen, ik moet toch eens van dat -ik ga niet naar de zonnebank- principe af. De zware bruine deuren worden open gedaan en de bruid loopt de zaal in. Iedereen staat met open mond naar haar te kijken, wat is ze mooi.
Ongemakkelijk kijkt ze om zich heen maar tot echt oogcontact komt het niet. Ze schuift haar arm nog wat dieper tussen die van haar vader. Ik stel me voor hoe veilig het voelt en op dat moment is ze me kwijt. Een vorm van jaloezie die ik tot nog toe nooit heb gevoeld overvalt me. De veilige arm van een vader die mij nooit naar het altaar zal begeleiden wordt weer even heel werkelijk. Tranen springen in mijn ogen en tevergeefs bijt ik op mijn lip. Ze zijn er al, die stomme onuitgenodigde tranen. De muziek stopt en de ambtenaar bedankt ons voor onze aanwezigheid op deze mooie dag. Dat is wat het is, een mooie dag, ik was het bijna vergeten. Ik kijk naar mijn vriendin die daar naast haar aanstaande man zit. Het lukt me met moeite om te luisteren naar de anekdotes die verteld worden, tot de blikken van mijn moeder en mij elkaar kruisen. Ik wilde juist haar nu ontwijken, ik bereid me voor op de stroom die gaat komen. In tegenstelling tot wat ik verwacht geeft ze mij een knipoog, ik denk dat ze weet wat er met mij aan de hand is op dit moment. Sterker nog, ik weet het zeker. Moeders weten altijd alles. Ik vraag me af of zij dan ook weet wie mij weg moet geven. Natuurlijk weet ze dat, zij zelf moet het doen. Niemand op deze wereld zal dat beter kunnen dan zij. Door de glimlach die ze me schenkt voor ze haar hoofd wegdraait weet ik dat ze aan hetzelfde denkt. Wij samen richting het altaar.
Mijn vriendin en haar aanstaande man staan op, klaar om ‘ja’ te zeggen. Iedereen klapt, ze willen elkaar tot de dood hen scheidt. Prachtig. Als een emotioneel verward ding sta ik mijn handen kapot te klappen. Of het echt voor het bruidspaar is weet ik niet, misschien klap ik stiekem voor mijn eigen inzichten. Ja, ik zou wel willen, op een dag. Ik word weggeven door mijn moeder en het wordt de mooiste bruiloft ooit.