Hun stinkende best

Nieuwsberichten neem ik selectief tot me. Het is teveel om al die berichten te lezen. Echt lezen bedoel ik, niet van dat oppervlakkige. Zoals van het vertrek van staatssecretaris Mansveld. Ze kwam ongeveer even goed op gang als de Fyra waar die toestand vooral om draait. En de NS en ProRail, ook niet op de rails te krijgen. Maar gelukkig voor haar heeft ze nog een loopbaan voor de boeg. En anders een mooie wachtgeldregeling, die best kan worden betaald op de boetes die door volgende staatssecretarissen aan onze treinvervoerders worden opgelegd. Falende dienstregelingen, vertragingen, nu ook nog vallende bladeren en dat is vragen om problemen.
Bij al dat geknoei van NS en aanverwante gesplitste bedrijven is het goed om iets belangrijks niet te vergeten. Namelijk dat veel ellende is veroorzaakt door en vanuit politieke besluiten. Kamermeerderheden dus, politici die reageren op iedere scheet en knikker. Dat is hun manier om een duit in het zakje te doen. Zeker vanuit iets ouds als “wie waagt die wint”. Waarbij het vervolg me invalt. “Wie strijkt die stinkt”. Maar een hand in eigen boezem steken past niet bij opgeklopte borstjes. Daarom komen er tot vervelens toe parlementaire onderzoeken waarvan je vooraf al weet wat de uitkomst is. Namelijk dat onder parlementaire druk allerlei politiek gekleurde besluiten zijn genomen en dat af en toe een staatssecretaris of minister daar politieke verantwoordelijkheid voor neemt, of zou moeten nemen.
Dat gedoe rondom de Fyra heeft al met al meer dan 5 Tweede Kamer-periodes geduurd. Stel gemiddeld bijna 4 jaar, dan gaat het om 20 jaren in totaal. Politieke wijsheid komt helaas niet met de jaren. Je kunt het toeschrijven aan onwetendheid. In de basis eens, maar dat diezelfde politici behalve zichzelf en hun besluiten de kiezers ontkennen is meer dan onwetendheid. Het is ook meer dan opportunisme. Het is dom. En dat voor mensen die zeggen dat het landsbelang voorop staat. Leuk bedacht. Zo zou het moeten zijn, ware het niet dat er allerlei gekleurde partijlijntjes door het politieke landschap lopen. Die laten diepe sporen na.
Begrijp me goed, met mevrouw Mansveld heb ik geen medelijden. Ze is gevraagd voor de baan die ze had, uit partijpolitieke overwegingen. Dat ging snel in de haast die VVD en haar partij PvdA hadden om zo snel mogelijk te regeren. Voor de meerderheid van onze politici heb ik weinig begrip, al doen ze wat ze doen. Hun stinkende best.