Hetzelfde liedje.

Het is maandagochtend zes uur.
Het is mistig en koud.
Ik draai de schuurdeur op slot en stap op mijn vouwfiets.
Een nieuwe werkweek is begonnen.
Van maandag tot en met vrijdag elke ochtend hetzelfde ritueel.
Opstaan om tien voor half zes, daarna aankleden en naar beneden.
Koffie zetten en mijn ontbijt en lunch klaarmaken.
Niet vergeten brood voor de kinderen uit te leggen.
Tanden poetsen en mijn vrouw een kus geven en dan op de fiets naar het station.
Met de vouwfiets in de trein naar mijn werk.
Het is elke week weer hetzelfde liedje…

Waarom was ik ook zo gek om die baan zo ver van huis aan te nemen?
Had ik een keus destijds?
Mijn vrouw was zwanger en we hadden een eigen huis. Ik moest wel.
Had ik misschien toch eerst verder moeten kijken?
Het eerste jaar kon ik nog met de auto, omdat ik gedetacheerd was.
Alles werd vergoed. Een jaar later kreeg ik een contract aangeboden en zou ik maar de helft van mijn reiskosten vergoed krijgen.
Ik had voor mezelf al besloten om dat niet te gaan doen. Het zou mij geld kosten om met de auto te gaan. Uiteindelijk kwam ik zelf met het idee om met het openbaar vervoer te reizen.
Op zoek naar een andere baan was ook geen optie.
Inmiddels zijn we vier jaar verder.
Af en toe reis ik wel eens met een auto, maar de vouwfiets en de trein blijven mijn vrienden naar mijn werk.

Nu zal je mij niet horen klagen, want ik besef mij ook dat ik geluk heb.
Ik werk nog steeds bij hetzelfde bedrijf.
De crisis is aan mij voorbij gegaan.
Het is niet altijd makkelijk geweest voor mijn werkgever, maar ze heeft geen personeel hoeven te ontslaan.

Om mij heen heb ik mensen gezien waarvan de plaat met hun “zelfde liedje” ruw afgezet werd. Ze verloren hun baan, hun relatie liep op de klippen en ze kwamen in financiële problemen.
Op zo’n moment voel ik mij bevoorrecht en heb ik schijt aan alles.
Laat mij maar lekker op deze mistige en koude maandagochtend naar het station fietsen.
Ik geniet van de vogels die ik hoor fluiten.
Op het station wachten op de trein? Geen probleem. Er is genoeg om naar te kijken. In de trein lekker de schoenen uit en de voeten op de bank. Lekker relaxed je laten rijden.

Het leven lacht mij toe!