Een plasje doen lijkt zo simpel…

Simpele klusjes kunnen soms verworden tot een bijna onmogelijke opgave.
Gisteren bijvoorbeeld moest ik voor onderzoek een steriel potje van de dokter vullen met “ochtendurine”.
Wie mij kent weet dat ik me daarvoor dan perfect voorbereidt en niets aan het toeval overlaat.
De klep van het toilet dus omlaag gedaan. En heel slim het steriele potje met rode draaisluiting strategisch in het midden op de “gesloten” klep neergezet, zodat een vergissing met slaperig hoofd `s morgens vroeg zo goed als uitgesloten zou zijn.
Pyjamaatje aangetrokken en op tijd met mijn warme kruikje naar bed (heerlijk).
Voor de zekerheid m`n wekker maar gezet omdat mijn dokter uitdrukkelijk om “ochtendurine” gevraagd had.
Na die nacht uitstekend geslapen te hebben hupte ik met een kwiek sprongetje uit bed,
En als een man met een missie vervolgde ik mijn weg naar het toilet.
De deur had ik al op een kier gezet om mijn missie een vlot verloop te garanderen.
Met het trekkoord in de hand ontstak ik het warme soft-tone licht van mijn toiletje.
En daar stond m`n potje met rode dop dan centraal in mijn plasvertrekje mooi te glimmen en steriel te wezen.
Ik kon het niet meer houden en met m`n toverstafje reeds in de aanslag, griste ik met de andere hand het potje van de glimmende klep en draaide soepel, met enige kracht, hevig zwetend, grip verliezend…, met de tanden rond het deksel heftig bewegend en urine verliezend tevergeefs het rode dopje van het potje waardoor het kostbare onderzoeksmateriaal met een hoop gekletter via de wc-bril langs mijn benen naar omlaag stroomde mijn geitenwollen sokken in.

Toch wist ik met enig geweld het rode dopje “op tijd” los te schroeven en zo de benodigde hoeveelheid urine veilig te stellen.
Dezelfde ochtend wist ik trots de assistente te verblijden met een behoorlijk gevuld potje.
Ze plakte er een stikker op, raadpleegde de computer en wist met behulp van enkele muisklikken die zelfde middag nog een afspraak bij de specialist voor me te ritselen, zodat er een spectraal scopie van m`n dikke darm gemaakt kon worden.
Ik klapperde even met de oren, begon hevig te zweten en bedankte haar vriendelijk.
Nadat m`n Tom-Tom met de motiverende stem van Johan Cruijff me “via de arena” de weg naar het medisch-centrum West had gewezen mompelde ik: “Waar gaat het met deze wereld toch naartoe als voor oudere mensen zelfs een simpel plasje inleveren uitmondt in een achtbaan van verwarring”?
Dat maakt me echt pissig!