Een open brief aan Albert Heijn

Beste Albert Heijn,

Zoals ongeveer alle mensen die ik ken die a) eierstokken hebben en b) zijn geboren na 1985 ben ook ik verslaafd aan het groene goud: de avocado.

Echter, de perfecte avocado vinden in de supermarkt is als de toekomstige vader van je kinderen vinden op Tinder. Het kán, maar kost veel tijd en geduld. 99% Van de kandidaten wordt even geknepen en vervolgens achteloos aan de kant gegooid. Wie om vijf voor acht nog denkt een perfect exemplaar te scoren kan rekenen op een berg harde of prutgeknepen misbaksels. Snel links swipen!

Groot was dan ook mijn blijdschap toen jullie de ‘eetrijpe avocado’ introduceerden. Twee avocado’s die de perfecte diep-bruin-paars-met-een-hint-van-groene kleur hebben in een plastic verpakking, beschermd tegen de knijpgrage vingers van avocadomeisjes zoals mijzelf. Zou Nederland dan eindelijk verlost zijn van die avocado-Russian Roulette? Het lijkt te mooi om waar te zijn, en zo blijkt….
Dat is het ook.

De prelude van kookwekker en waterkoker bouwde op naar het moment waar ik al de hele dag naar uitkeek: het nuttigen van de ‘eetrijpe avocado’s’. Nog even stond ik erbij stil dat de menselijke ingeniositeit toch wel zijn hoogtepunt had bereikt in het pakketje dat voor mij lag. De avocado’s lonkten als twee glimmende drakeneieren, wachtend op hun koningin. Ik bracht mijn mes neer.

Niet alleen de tijd stond stil, het mes ook. Geen beweging was erin te krijgen. Met grote moeite wist ik de avocado tot de pit te snijden en de twee helften te separeren. Wat zich toen onthulde was genoeg om iedere avocadoliefhebber te doen janken. Een gifgroene, harde vrucht met rotsvastgemetselde pit.

Onwillend om een avocado ongegeten weg te gooien, sneed ik de arme drommel ik kleine, harde blokjes en strooide ze over mijn brood. De eerste hap had het achterste van mijn keel nog niet bereikt of ik wist: I’ve made a huge mistake.

De ene avocado ligt nu in de kliko terwijl voor de andere de fruitschaal dienstdoet als couveuse. Terwijl ik al biddend op een krukje naast de fruitschaal zit, kan ik de vraag niet onderdrukken: IS ALLES EEN LEUGEN? ‘Perfect rijp’ in elk geval wel.

Beste medewerkers van de AH, als jullie om kwart over acht in het donker nog een laatste rondje door de winkel doen en jullie zien daar ineens een schim op de groenteafdeling, al huilend en vloekend over het schap gebogen: dat ben ik, al knijpend op zoek naar de perfecte avocado.

Met vriendelijke groet,

Evelien Sinke