Deradicaliseren

Volgende week ga ik naar Parijs liften. Ik doe dat af en toe, omdat Youp van ‘t Hek het zelf niet doet. Soms geeft het wereldnieuws me een extra aanleiding. Dan pak ik mijn rugzak in, smeer ik mijn boterhammen en ga op weg. Deze keer was de aanleiding de klimaatconferentie die van 30 november tot 11 december in Parijs staat gepland en vooralsnog niet is afgelast. Ik kan daar natuurlijk geen donder uitrichten, behalve meelopen met de massa. Maar ik kan dan tenminste in 2050 mijn kleindochter vertellen dat ik erbij ben geweest, wanneer ze me er in onze drijvende postapocalyptische bunker naar vraagt.

Er zijn wel een aantal grote demonstraties afgelast. Dat is goed te begrijpen: stel je voor dat er nóg meer doden vallen. De dreiging is reëel, dus het is prima dat de regering alles doet om onze veiligheid te waarborgen. Bovendien is wat al die klimaatdemonstranten willen veel te radicaal: een fundamentele wijziging van het kapitalistische systeem of radicale milieuwet en -regelgeving die de vrijheid van bedrijven in zal perken. Je krijgt er koude rillingen van.

Ik las trouwens een verhaal van een gederadicaliseerde moslim. Hij had liggend op de operatietafel het licht gezien toen seculiere artsen voor zijn leven vochten. Waarom zou hij deze mensen in vredesnaam haten? Hij viel niet van zijn geloof, maar matigde wel. De ex-radicaal geloofde nog wel in de hemel, maar dat we daar allemaal heengaan als we lief zijn voor elkander. Welkom, Mahmoud!

Ondertussen wordt er, volgens een luttele meerderheid van 97% der klimaatwetenschappers, een tergend langzame aanslag gepleegd op ons klimaat. Ze spreken over CO2-bommen en methaan-guns. Zoals we allemaal weten is de energiesector in de hoogste staat van paraatheid. Politici roepen "Minder! Minder CO2!". We besparen allemaal minstens 70% energie. Fracking is allang verboden en er is geen enkele bruinkolencentrale meer in gebruik. Toch?

De leefbare planeet van de nabije toekomst vereist klimaatfundamentalisme. We moeten echt álles veranderen. Het is begrijpelijk dat veel mensen moeite hebben met radicale oplossingen. Men ontkent liever de radicale problemen.

Misschien moet ik toch maar gewoon met het vliegtuig naar Parijs gaan. Dan kan ik in de stad der liefde op comfortabele wijze demonstreren tegen de aanslagen op ons klimaat. En de enige echte oplossing schrijf ik op mijn spandoek: deradicaliseer de kolencentrales!