De hond blaft dat ‘ie me niet begrijpt

Ik ben een beetje een conservatief type. Komt het aan op innovativiteit, dan behoor ik tot de ‘late majority’. Ik kijk altijd even de kat uit de boom. Dan wacht ik nog even… Dan nog even, vervolgens doe ik toch mee aan die rage, die dan geen rage meer is, maar alweer ‘uit’ is. Waardoor ik mijn enthousiasme over deze post-rage niet meer kwijt kan, want wat ik doe is allang niet meer ‘hot and happening’. Echt, het is een eenzaam bestaan als ‘Jantje-poep-achteraan’.

Goed, soms heeft het zijn voordelen. Bijvoorbeeld de takkewijven. Jeweetwel, die vrouwen die een tak voor hun raam
hangen met daaraan decoratiehangertjes. Ik heb het nooit leuk gevonden. Ik ben dus geen takkewijf. Je kunt anders beweren, maar het bewijs is hierbij geleverd 🙂

Volgens mij zijn we gewoon allemaal een beetje de weg kwijt in decoratieland.
Dat je teksten in je huis hangt, als ‘Live, Love, Laugh’. Alsof je er aan herinnerd dient te worden dat je moet leven en vooral moet liefhebben en lachen. Typisch. Bedek alles met de mantel der vrolijkheid in tijden van crisis. Laat vooral niet merken dat we ons soms klote voelen. Hang die tekst maar eens op in een psychiatrisch ziekenhuis. Zal het helpen? Dacht het niet.

Het lijkt alsof we vanalles ‘willen zijn’, ons geen houding weten te geven in deze verrückte welvaartsmaatschappij waarin we gelukkig en tevreden zouden moeten zijn en niets anders. De IS moordt mensen uit en wij plakken dus ‘Live, Love, Laugh’ op de muur. Ik bedoel maar. We zijn ernstig verdwaald. Laten we daarom een tegenoffensief beginnen en teksten aanpassen, of verzin een compleet andere, eerlijke sticker die voor jou wél nut heeft. Voor mij persoonlijk zou deze tekst op de koelkast, een bepaalde periode in de maand, goed werken:

‘Ik voel me niet goed, ik voel me niet fijn, maar emo-eten is ook niet goed voor de lijn.’

Of, doe gek, hang een tekst in de kamer als:
‘De hond blaft dat ‘ie me niet begrijpt’.
Is er visite, dan heb je gelijk gespreksstof. “De hond blaft dat ‘ie me niet begrijpt?” Dan ben je al snel een kwartier kletsen verder in plaats van een ongemakkelijke stilte. Of niet? Overdrijf ik nu en ben ik gewoon toch een takkewijf die haar teksten voor zich moet houden?