De breier, het vampierenmeisje en de notulist

Vandaag een keer met de bus naar het werk. Zelden heb ik in Amersfoort in de bus gezeten. Ik zit graag achterin omdat daar ruimte is. In Amsterdam ben ik dan vaak vergezeld met de stoersten der samenleving. Nu neem ik het volgende waar:
Op aanraakafstand rechts zit een meisje in het zwart gekleed met rode accenten, ze leest een vampierenboek. Zij is zojuist het gesprek begonnen met een jongen, op aanraakafstand links van mij, hij is rond de 25. Deze jongeman is opgestapt in het luxe bergkwartier. Schoenen van waarschijnlijk Italiaans leder, nette broek en evenzo jas. Hij verraste mij door een breiwerkje uit z’n tas te halen en ijverig te gaan breien. Vol ontzag sla ik dit gade, hier is de metroman v.2!
Nu het vampierenmeisje een gesprek is begonnen met de jongen met het breiwerkje (die ook netjes met aardappel in zijn keel antwoordt) ben ik volledig van slag. Snel zet ik het geluid van mijn koptelefoon uit.
‘Ik ging een koe breien voor m’n neefje’ zegt ze. ‘Wat?’ vraagt hij. ‘Een koe!’ herhaalt ze, ‘huh?’ vraagt hij, ‘boeee’ verduidelijkt ze. Nu legt ze uit hoe lastig het was de buik te breien met zoveel steken. Het gesprek vordert terwijl ik dit alles notuleer en ze benoemt dat het nogal apart is dat hij zit te breien. Hij legt iets uit over dat iedereen maar met de wereld van technologie bezig is. Schuldbewust staar ik naar m´n scherm. Met diep in mijn hartje een gevoel van enthousiame omdat ik zojuist wel een heel bijzondere gebeurtenis mocht aanschouwen.
Ik ga vaker met de bus!
Saillant detail: ik heb bovenstaande verhaal op Facebook geplaatst. Een paar uur later appt een vriend dat hij mijn verhaal heeft gelezen, maar ook het verhaal van iemand anders over deze gebeurtenis. Iemand anders die stiekem op mijn monitor mee heeft gelezen en dit weer beschreef op Facebook. De wereld is klein, maar met Facebook en Whatsapp is het wel heel eenvoudig om verhalen aan elkaar te breien.