Bosangst

Mensen gaan in het bos wandelen om hun hoofd leeg te maken, tot rust te komen en de drukte van het dagelijkse leven te ontvluchten. Prachtig. De natuur doet dingen, met mensen. Ik kocht nieuwe wandelschoenen, had een druk hoofd en besloot dat het bos voor mij de plek was om tot rust te komen. Het stond ook nog eens op mijn lijstje: met de auto naar een bos en wandelen. Ik heb een denderend spannend leven. Vandaar.

Ik parkeerde mijn auto professioneel op een vrijwel lege parkeerplaats en besloot te gaan voor de rode route. Het was inmiddels halverwege de middag en dacht dat om en nabij een uur lopen prima was. Voor zonsondergang terug vond ik toch wel verstandig, zo alleen. De eerste paar honderd meter was geweldig. Ik maakte wat foto’s van het pad, het uitzicht en mijn schoenen. Fantastisch.

Tot daar plotsklaps het besef kwam dat ik toch wel heel erg alleen in het bos was. En dat ik geen bereik meer had met mijn telefoon. Aan zulke dingen kun je beter niet denken wanneer je moederziel alleen door het bos loopt. Tel daarbij op dat ik een gruwelijk realistische fantasie heb en the Walking Dead mijn favoriete serie is. Het was de meest verschrikkelijke wandeling ooit. Zowel eng als educatief. Je moet weten dat ik in het verleden zelfverdediging heb gehad op school en vrij recent nog een agressietraining. Dan leer je los komen uit benarde situaties. Die nam ik met mezelf even door. Al lopende en van binnen. Helpt ook niet echt. Je weet echter maar nooit: ik had geen keus.

En uiteraard kom je dan mensen tegen. Twee mannen zag ik eerst. Traag achter elkaar aanlopend. Potentiële verkrachters, mogelijk zelfs in staat om mij dood te maken. Ontzettend realistisch en helpend om dat te bedenken. Daar wordt de wandeling veel meer ontspannen door. En toen, toen kwam ik bij de open weg en besloot daar heen te gaan. Niet meer door het dichtbegroeide gebied met allerlei mogelijkheden om gruwelijk te sterven. Neer te vallen en pas een week later ontdekt worden. Of kapot gaan van de pijn, maar zonder bereik zitten en lijden. Oneindig lang lijden. In een bos met allerlei spinnen, muizen, Walkers en roofvogels. Dat is niet fijn. Dat is geen leuke manier om aan je einde te komen.

Het uur rustig en ontspannen wandelen werd een half uur rennen. Ongeveer dan. Want dat kan ik niet, rennen. Heel snel wandelen. Volgde niet langer de rode route. Ik ging door tot het bittere einde. Ik wilde blijven leven immers. Alleen in een bos kan van mijn lijstje. Voor altijd.