Blij dat wij er zijn

Ik onderdruk de neiging mezelf in mijn arm te knijpen: ik ben er nog. Net als dat meisje, dat zich voor dood hield op de vloer in het Bataclan. Net als die Amerikaan, die in datzelfde Bataclan het podium opklom en samen met een paar anderen wist te ontkomen via een backstagedeur. En net als Suzan, die geen tafeltje meer kon krijgen in het restaurant en daarom maar een drankje was gaan doen bij het café aan de overkant. Het personeel verzocht haar binnen te komen staan, maar zij wilde liever buiten blijven.

Maar Nick, die T-shirts en cd’s van zijn band stond te verkopen, is er niet meer. Net als Kees, lieve vriend van iedereen, met een groot hart voor mens en samenleving. En net als Sylvia, moeder van twee kinderen, die de strijd verloor van ALS, terwijl ze dat geheel niet blijkt te hebben gehad. Een onderzoek naar de loodvergiftiging die het wel was, is haar het laatst beloofd. Maar deze zaak komt zomaar de doofpot niet uit.

Ik heb het allemaal gezien. Op televisie. Hoe de vliegtuigen de Twin Towers perforeerden. Dat Pim Fortuyn, enkel om zijn mening, werd vermoord. Dat de mensen worden bedreigd als ze wél geloven dat het goed komt. En hoe het theater en het restaurant werden bestormd door gevoelloze machines, waarin alle menselijkheid op ‘mute’ is gezet.

Mijn ogen dwalen af. Ik kijk naar mijn lieve familie. Denk aan mijn toffe vrienden. En lach om mijn (te) gekke collega’s… zij zijn er nog. Ook op sociale media.
Sommigen veranderen hun profielfoto’s of plaatsen gerelateerde afbeeldingen op hun Facebook- of Twitterpagina. Omdat ze de wereld willen laten zien dat ze steun betuigen aan alle slachtoffers, de gewonden en de nabestaanden. Dat ze zich bij het Stop Terreur Nu-front willen voegen. En dat ze ‘gewoon’ willen dat men mensen, en dat wat zij belangrijk vinden, in hun waarde laat.

Ik frons. Waarde… Op de mavo leerden we dat dit bij Normen en Waarden hoort. Welke dingen je belangrijk vindt in het leven en welk gedrag je laat zien om hiernaar te leven.
Zoals Sinterklaas, die ondanks alle heisa glimlachend en wuivend de Meppelse kade opstapt om de kinderen gerust te stellen. Zoals (dieren)voedselbanken, die eten en spullen inzamelen en verspreiden over hen die het nodig hebben. Zoals alle vrijwilligers die op zorgboerderijen en in verzorgingshuizen de zon laten schijnen. En zoals iedereen die vecht voor zijn en andermans geluk, of het nu om dieren gaat of om (minder sterke) mensen. Maar doe het samen. Want wij zijn er nog.