ANWB

Ik had nooit gedacht dat ik het zou worden: ANWB. De ANWB, die bel je als je met een oververhitte, kreunende motor op de vluchtstrook staat. Of als je keurige caravan weigert nog een wiel te verzetten. De ANWB-winkel, daar ga je heen als je voor die ellenlange wandelingen die je gaat maken in Scandinavië een goed, maar vooral praktisch fleecevest zoekt. En stevige wandelschoenen natuurlijk. Hopelijk met wat procenten korting; je bent immers niet voor niets trots ANWB-lid!

Ik lachte er altijd schamper om. Een verzekering afsluiten tegen panne? Overdreven en zonde van het geld. Koppels met dezelfde truien? Super suf. Zooo ANWB… Een sexy heuptasje om het die gemene dieven die overal rondlopen moeilijk te maken? Mega ANWB. Met kaarten navigeren in plaats van met een TomTom? Nogal ANWB. Telefoons uit op vakantie? Elke dag een fijn wandelingetje maken in de groene natuur (natuurlijk mét nordic walking-stokken)? Een accommodatie in het midden van niks, omdat je zo die vervelende mensenmassa kunt ontwijken? Best wel ANWB. Best wel niet zo cool. Best wel burgerlijk.

Maarja… toen gingen we zelf op 50+-vakantie. Vijf twintigers. Naar Canada. In een degelijke camper, allrisk verzekerd (want je weet het maar nooit). Met comfortabele wandelschoenen. Genietend van de natuur, de massa’s vermijdend. ’s Avonds een spelletje bij kaarslicht met een glaasje rode wijn. Fleecetruien, routekaarten, geen internet? Check. We probeerden ons heus wel te verzetten tegen die ANWB-erigheid: we gingen naar de kroeg om niet zo burgerlijk te doen, probeerden ’s avonds krampachtig niet voor twaalf uur naar bed te gaan, lieten de afwas staan. Maar eigenlijk ging het al mis bij het boeken van ons nette rijdende huis. Bij een dochtermaatschappij van… jawel, de ANWB.

Maar het verzet hebben we vrij snel gestaakt. Tja. Ik durf het bijna niet toe geven, maar stiekem hebben we genoten van de mutserigheid. Het was heerlijk en prachtig. De wandelschoenen waren zeker niet charmant, maar stiekem wel nodig op de blubberige, rotsige wandelpaden. De truien hielden ons warm bij temperaturen onder nul (want hoog in de bergen = sneeuw = zelfs voor koppige mensen als wij te koud voor een normale outfit), de plattegronden waren onmisbaar zonder TomTom met buitenlandkaarten en de avondjes Saboteur spelen waren eigenlijk heel knus. Saaaai? Nee dus! Alles behalve. Ik ga er niet meer tegenaan schoppen, ik kan er niet meer onderuit: ANWB zijn is zo erg nog niet.