Achtbaan van emoties

Vermoeid stap ik in de trein na een dag hoorcolleges volgen. De reis van anderhalf uur die ik voor de boeg heb, besteed ik grotendeels met het checken van de sociale media. De vluchtelingenproblematiek, de zwartenpieten-discussie en de staat van het Nederlands voetbal vliegen in verschillende artikelen voorbij. Daarbij lees ik in de reacties de nodige emoties, die het kennelijk oproept.
Automatisch gaan mijn gedachten terug naar vijf jaar terug, toen mijn leven drastisch veranderde. Een bestuurder zag me over het hoofd en mijn toekomst leek daarna beperkt tot dagen in plaats van jaren. Wonderwel kon ik me terugvechten met slechts enig hersenletsel. Nu vijf jaar later zijn de gevolgen nog dagelijks merkbaar. In mijn emotionele belevenis zit de grootste ‘schade’. Simpel gezegd mis ik de demper en de rem van mijn emotie. De gevolgen daarvan zijn dat ik alle emoties veel sterker voel en ook veel sneller deze ook zou uiten.
In deze tijd met groeiende communicatiemogelijkheden worden emoties steeds makkelijker geuit en steeds toegankelijker voor iedereen. Het is privilege om in Nederland te mogen wonen, waardoor het mogelijk is om altijd voor je mening uit te mogen komen. Ik respecteer om die reden dan ook dat iedereen, hoe wel doordacht of niet, zijn mening over eerdergenoemde zaken mag hebben. Echter, dit betekent niet dat ik onbewogen kan blijven bij ieders mening. Woorden zijn krachtig en kunnen je harder raken dan fysiek geweld. Zo kunnen ze verwoestende effecten hebben op je eigenwaarde, maar ook op je gevoel van veiligheid.
Om daarom maar alles te mogen uiten op bijvoorbeeld internet onder de noemer ‘vrijheid van meningsuiting’ vind ik daarom gecompliceerder liggen. Vaak wordt er niet gerealiseerd dat meningen ook hard binnen kunnen komen. Niet alleen bij mij, maar ook bij mensen zonder schade in hun emotionele belevenis. Zij, die wel de emotie kunnen dempen wanneer gewenst.
Begrijp me niet verkeerd; ik vraag niet of niemand zijn mening meer wil uiten. Ik vraag me af hoeveel mensen stilstaan bij het feit dat met groeiende communicatiemogelijkheden ook deze gevolgen meekomen. Ik vraag me af hoeveel mensen nadenken over de effecten van hun reacties op andere mensen, voordat ze reageren op bepaalde artikelen op sociale media.
Misschien komt er dan ooit een dag, waarop ik niet eerst mijn emotie hoef te laten zakken als ik thuis kom. Want de dag erna moet ik weer in de achtbaan van emotie stappen, niet wetend of het een dodemansrit of plezierrit wordt.