70

Vandaag is het 70 jaar geleden dat ik geboren werd. Het is dus mijn verjaardag. Ik word gefeliciteerd. Dat is fijn.

Maar zelf denk ik terug aan de vrouw, mijn moeder, die me dus precies zoveel jaar geleden, na me 9 maanden vol verwachting gedragen te hebben, met pijn, gepers, bloed, zweet en tranen op de wereld zette. Alleen mijn vader was erbij, want de dokter kwam te laat. Het was in een stormachtige eind-novembernacht. Guur, donker en vol van mysterie. Ze hadden een zware tijd achter de rug en overleefd: hongerwinter met 3 jonge kinderen. En dus ook nog zwanger van de 4e. Mijn vader voortdurend in angst te worden gepakt voor de Arbeitseinsatz (dwangarbeid ver van huis voor de Duitsers). Gelukkig kwam de bevrijding net op tijd, mijn moeder zei altijd: "Het had geen week langer moeten duren, want dan hadden we echt niets meer te eten gehad". Eigenlijk dank ik mijn leven dus mede ook aan de geallieerde bevrijders.

Mijn moeder dus. Op verjaardagen krijgen de moeders nooit de aandacht die zij feitelijk verdienen. Want zij zijn en waren het die het nieuwe leven, dat nu voor de zoveelste maal gevierd wordt, realiseerden en verder mogelijk maakten. Zij hebben dus eigenlijk het meest iets te gedenken, want de jarige kan zich echt niks herinneren van datgene wat gevierd wordt. Zij wel! Daarna is het fundament van onze persoonlijkheden door hen gelegd, en wij hebben er alleen maar op mogen voortbouwen. Zonder de moeders geen enkele verjaardag!

Eigenlijk had ik er helemaal niet mogen zijn. Mijn moeder had na de 3e het dringende medische advies gekregen geen kinderen meer te krijgen. Maar ja, gebrek aan anti-conceptie, ook uit geloofsovertuiging, maakte dat een roulette. En hoe menselijk is het niet dat twee hongerige geliefden bijelkaar warmte zochten in die steenkoude donkere februari-nacht in 1945, toen er geen electriciteit meer was, bommenwerpers angstaanjagend overvlogen, en de kachel alleen nog voor koken kon worden gebruikt? Zodat ze het risico letterlijk en figuurlijk voor lief namen? Maar zien wat ervan komt, maar toch vol angst voor de dag van morgen? Er was al zo lang nauwelijks meer andere troost beschikbaar!

Na mij kregen mijn ouders nog een vijfde kind; mijn jongere broer die nu om onbenullige redenen niet meer van me wil weten. Mijn moeder draait zich om in haar graf.

De foto is uit 1948, het jaar waarin mijn broertje geboren werd, en ach wat was ik blij met hem. Die tijd is verdwenen, het gevoel is gebleven.