Zie je dan niet dat ik doodsbang ben?

Ik heb een gruwelijke hekel aan te veel mensen. Nee dat is zeker niet persoonlijk, ik kan het gewoon niet hebben als je besluit dat tegen mij aan beuken een goede oplossing is om eerder in de trein te zijn.
Natuurlijk is het een probleem van mijzelf en ja; daar werk ik aan. Maar kun je het echt niet opbrengen om in hemelsnaam even een stapje terug te doen.
Zie je dan echt niet dat ik doodsbang ben?

Terwijl ik mijn ogen sluit, begin ik hard te zoeken naar het begin van een oud Iers volkslied, vreemd genoeg helpt het soms. Terwijl de mensen steeds harder beuken en ik meer lichamen tegen het mijne voel, probeer ik de woorden harder te herhalen. Het helpt niet meer, de zinnen gaan verloren in mijn hoofd.

Terwijl ik voel hoe ik steeds verder verdrink in de menigte, worden mijn knieën zwak. Mijn handen hebben zich op een punt gevormd tot vuisten, maar wanneer weet ik niet meer. De makkelijkste uitweg nu is opgeven, gewoon tot de grond neerstorten, dan is het allemaal over. Maar ik vecht het gevoel, de makkelijkste uitweg is niet de goede.

Een hand sluit zich om mijn pols en een bekende stem roept sussende woorden. “Ik ben er Ro. We gaan.” De hand om mijn pols sleurt mij met zich mee, waardoor nog meer mensen mij aanraken. Mijn kaken staan strak op elkaar en nu pas merk ik dat de tranen over mijn wangen rollen. Was ik al lang aan het huilen?

En dan is het over: de mensen zijn weg. Ik voel verse lucht tegen mijn natte wangen blazen. De bekende stem van eerder kan ik plots wel plaatsen: een van mijn vriendinnen. Het duurt nog even, maar dan toch kan ik mijn ogen weer openen en kan ik me bezig houden met het volgende probleem: mijn adem. Ik had al die tijd geen fatsoenlijke poging tot inademen gedaan, misschien veroorzaakt dat de hyperventilatie.

Wederom zijn het de sussende woorden van mijn vrienden die helpen, die me rust geven en waardoor het opgesloten gevoel weg gaat.

Het zit allemaal in mijn hoofd, dat snap ik ook wel. Maar daardoor is het niet minder eng. Dus denk je nog dat het een goed idee is om een keer lekker extra te beuken om sneller de trein in te komen? Dat is geheel aan jou maar nu weet je het verhaal van het meisje dat niet opschiet om de trein in te komen.