Voor alle kinderen die om het leven zijn gekomen.

Bijna 5 jaar geleden ben ik voor het eerst vader geworden van een zoontje.
Zo’n 2,5 jaar later van een dochtertje.
Het is onbeschrijfelijk wat dat met mij deed.
Het is niet meer jij en ik, maar wij.
De liefde die ik krijg van mijn kinderen is onbetaalbaar.
Mijn kinderen zijn mij alles. Ik zou er haast een moord voor plegen.
Dit gezegd hebbende, besef ik dat deze uitspraak zeer ongelukkig en ongepast is.

Er overlijden over ter wereld kinderen.
Aan ziektes die niet bestreden kunnen worden, door honger en armoede of in het verkeer.
Ze zijn slachtoffer van oorlog of worden vermoord.
Bijna dagelijks komt er op het nieuws wel weer wat over.

Waarom?

Waarom moeten onschuldige kinderen sterven?
Het lijkt mij vreselijk om als ouder je kind weg te moeten brengen.
Zo wrang.

Eigenlijk zouden alle volwassenen eens een hele grote spiegel voorgehouden moeten krijgen. Ze zouden moeten gaan beseffen wat ze kinderen aan doen?
Dat hun gedrag voor zoveel leed en verdriet zorgt.
Stop met ruzie maken en elkaar te bombarderen.
Er zijn uiteindelijk alleen maar verliezers.

Helaas zijn er ook volwassen waarbij het “sprookje” van een gezin vormen als nachtmerrie eindigt.
Ze krijgen een kind, maar zullen deze nooit zien opgroeien.
Hun kind is slachtoffer geworden door een ongeval of vermoord.
Nooit meer knuffelen, nooit meer die lieve lach. Uit het leven weggerukt.

Ik heb ook totaal geen begrip voor ouders die hun eigen kinderen het leven ontnemen.
Zulke mensen zijn echt ziek.
Zij begrijpen de zin van het leven niet.
Ook al is de situatie zo uitzichtloos, je hebt nimmer het recht om te moorden.

Mijn gedachte gaat uit naar alle kinderen die zijn gestorven.
Jullie zullen enorm gemist worden.
Heel veel sterkte aan de nabestaanden die achter blijven.