Tasje gesneuveld

In de jaren was een man met een grijs kabouterbaardje me gaan opvallen op het perron; door zijn typische loop, waarmee hij mij al jaren lang op het perron voorbij loopt als ik op de trein sta te wachten, maar vooral door het plastic tasje in zijn hand. Het was al jaren hetzelfde tasje!

Maar die dag zag ik iets, er was iets veranderd. Maar wat was er dan veranderd? Zijn gangetje over het perron was nog steeds typisch. Hij keek hetzelfde. Toen ik wat beter keek zag ik dat dat plastic tasje gesneuveld was. In de bodem. Maar door een knoop in de bodem te leggen was het tasje toch weer bruikbaar gemaakt, goed en groot genoeg in ieder geval voor een lunchpakketje.

Na al die jaren zonder elkaar te hebben gesproken en samen te hebben gewacht op onze trein was daar voor mij het moment aangebroken om hem nu toch eindelijke eens een keer aan te spreken. Ik liep nonchalant op hem af en startte het gesprek. “Tasje gesneuveld?” Hij glimlachte, zijn ogen glinsterden en bevestigde mijn vermoeden. Niet dat dat belangrijk voor hem was maar " Iemand had het gezien." "Het in de jaren stijf geworden versleten plastic tasje hoefde nog maar eventjes mee." Hij vertelde daarna dat hij nog maar een paar maandjes hoefde te werken en dan met pensioen ging.

Nu is het kennelijk zo ver. Ik zie hem niet meer. De man met het gerepareerde plastic tasje en zijn typische loopje is met pensioen. In mijn verloren minuutjes op het perron moet ik op zoek naar weer andere interessante inspirerende mensen met een plastic tasje in de hand en een typische gang die mij aan het denken zetten.

Ze zijn zeldzaam, zeg ik je met al die smartphones in de aanslag, maar een spontane blik met een welgemeende glimlach zou denk ik ook al goed zijn werk doen.