Respect Crisis!
Volgens de mensen, die er verstand van hebben, moesten we spreken van een economische crisis in ons land. Het ging slecht. Er worden nog steeds maatregelen genomen om iedereen daar van te doordringen. Die zouden nodig zijn om de crisis weer helemaal te boven te komen. Het lijkt op dweilen met de kraan open.
Een ander woord dat je veel hoort is respect. Het duikt op wanneer er zinloos geweld op straat of het voetbalveld heeft plaatsgevonden. Ineens ontstaan er dan verschillende campagnes tegen het geweld met een roep om meer respect. Het is als water naar de zee dragen.
Ik zie echter een tendens. In mijn eigen kleine wereldje. Overal waar ik kom. Er is sprake van een Respect Crisis!
Ik neem u mee op een werkdag. In het verkeer zijn er altijd weer mensen die een gevaar vormen voor zichzelf en hun mede weggebruikers. Wanneer ik het schoolgebouw binnen wil wandelen wordt dit bemoeilijkt door leerlingen, die staan te roken voor de ingang. Wanneer mijn klas de bus in wil stappen richting sporthal, zijn er maar weinigen van hen die de chauffeur zien zitten, laat staan begroetten. In pauzes staan de afvalbakken net te ver buiten bereik en dus blijft er een puinhoop in de aula achter. Aan het einde van de dag wordt er een leerling opgehaald door een moeder, want hoe durven we haar dochter op school na te laten blijven. Het lijkt op de bankdirecteur, die met geld van de klant gaat beleggen. Het lijkt op hufterproof bushokjes voor hangjeugd. Het lijkt op het bedreigen van politie agenten. Het lijkt op indrinken voor de IC van het ziekenhuis.
Respect moet je verdienen wordt er vaak geroepen. Ik vind dat je respect moet aanleren en het daarna moet geven. Was het vroeger in de opvoeding Rust, Reinheid en Regelmaat? Nu hoort daar een 4e R bij: Respect! De maatschappij zal er op alle gebieden van opknappen. Is voorkomen soms niet beter dan genezen?
Op de terugweg naar huis hoor ik het lied “What a Wonderful World” van Louis Armstrong. Daarna stop ik een cd van Supertramp in mijn autoradio. “Crisis? What crisis?”