Puberale vleesverlangens

In december gaat Vleesverlangen in première, de film van de documentairemaakster Marijn Frank. We kennen haar van de Keuringsdienst van Waarde. Marijn weet dat vlees eten "zoals wij doen" niet goed is voor het milieu en de dieren, en dat het ook niet noodzakelijk is. Toch zit ze met een probleem, waar ze al mee kampte in het vegetarisch gezin waar ze uit komt. Marijn gelooft dat ze lijdt aan een "vleesverslaving". In de documentaire bezoekt ze dan ook een wetenschapper om dat vast te laten stellen; ze kan er niks aan doen.

Tegen het blad Delicious vertelde ze het absurd te vinden dat vlees niet meer speciaal is. Ze gaat daarom langs bij een chef-kok en doet een stage in een slachthuis. Ze neemt daarbij een therapeut in de hand, want "het doden van een dier is confronterend". Maar ze noemt de ervaring "Heftig en toch tof". Marijn heeft geen rancune naar mensen die meewerken aan de slacht van dieren: "Ik heb juist respect gekregen voor mensen die de dieren goed begeleiden, en datgene doen wat niemand wil zien. Dit zijn eigenlijk de helden."

Marijn doet zoveel moeite om wetenschappelijk aan te tonen dat ze vlees moeilijk kan laten staan, dat het lijkt alsof Marijn een hulpeloos schaap is, dat wel beter weet, maar zichzelf niet kan bedwingen. En dat is normaal, weet Marijn: "35 jaar gelden was 3% van de bevolking vegetariër en dat is nu nog steeds zo, daar hoeven we dus geen groei te verwachten."

In een stoel tegenover haar therapeut erkent ze: "Ik heb een angst dat ik [van mijzelf] moet stoppen met vlees eten." Angst. Alsof ze gedwongen wordt iets op te geven wat haar dierbaar is. Het heeft er alles van dat haar zoektocht naar gewetensussende antwoorden een voortzetting is van haar verzet als puber tegen de "couscous met tomatenvellen" die ze door haar moeder voorgeschoteld kreeg. Een gevecht dat ze niet mág verliezen.