Profielfotofigurant – studeren in een ander land

Na me bijna een jaar lang verheugd te hebben op dit moment, is het vandaag dan eindelijk uitgekomen: mijn eerste Taiwanese likekanonnetje staat online. Nóg beter dan ik had durven dromen. Als een van de weinige Europeanen ter plaatse steek ik zeker twee koppen boven de 22 andere, vrijwel allemaal Aziatische, exchange students uit waarmee ik op de foto sta. Als je goed kijkt zie je er nog wel meer Europese koppies tussen zitten, maar door de enorme chaos op de foto, en het zelfde, net iets te grote, unisex shirt van de universiteit dat we allemaal dragen, zijn het vooral míjn goudgele glow-in-the-dark lokken die opvallen. Ik had het kunnen weten.

Mijn bijna fluoriserende, witte haar zorgt er bij elke stap die ik buiten Nederland zet automatisch voor dat ik al een XX (bij een enkele ‘X’ is het allang niet meer gebleven) aantal keer naast een willekeurig niet-blank persoon als heus profielfotomodel voor een kekke nieuwe Facebookpost heb gefigureerd. Ik zal toch een opvallende verschijning blijven tussen al die donkerharige Taiwanezen.

Waar mijn twee oppaskiddo’s vooral bang zijn dat ik terugkom met spleetoogjes, zijn in dit stadium van mijn studeersessie aan de andere kant van de wereld onbegrijpelijke etiketten in de supermarkt mijn grootste angst en ben ik zielsgelukkig dat er menukaarten met plaatjes bestaan. Dit, zodat ik niet op dag 1 al met een ietwat ongemakkelijke, maar toch vastberaden grote glimlach een paar gefrituurde hondenpootjes in zoetzure saus had besteld en hier pas na mijn laatste hap achter zou zijn gekomen. Opeens begreep ik hoe lastig het is in een wildvreemd land de officiële taal niet te spreken en aan de cultuur te moeten wennen.
Maar hé, gewapend met mijn nieuwste liefde “Point-It” (een boekje vol tekeningetjes van alledaagse huis-, tuin- en keukenvoorwerpen die je gebruikt en zo kunt aanwijzen) lukte het me al snel “een bakje noodles” (het respectievelijke ‘broodje’ in een willekeurige andere taal) te bestellen in het Chinees.

Dan schrik ik abrupt op; mijn bus remt ineens schokkend voor een fietser. Ik ontwaak uit mijn dagdroom en zie iets verderop in de bus – ze kon door de mensenmassa niet meer naast me komen zitten – het vriendinnetje staan dat over drie maanden met me meegaat naar Taiwan. Ze lacht naar me; ze dacht waarschijnlijk aan hetzelfde. Behalve die Facebookfoto dan, want gelukkig heeft zij haar uiterlijk wél mee met haar Indische roots.

Nu alleen dat “Point It” boekje nog scoren. Ehm….mam?!