Nieuwe opa’s en oma’s

Manon is een 26-jarige basisschoolleerkracht en studente onderwijskunde. Sinds augustus woont ze in een verzorgingstehuis te Zwolle, samen met 5 andere studenten en een kersverse moeder met bijbehorende baby. Naast het wonen wordt er ook vrijwilligerswerk gedaan. Want studenten die in verzorgingstehuizen wonen kunnen de leegstand opvullen, maar voornamelijk de eenzaamheid onder ouderen verminderen.

Veel mensen vinden het boeiend dat ik in een verzorgingstehuis ben gaan wonen. Het is blijkbaar zo bijzonder dat zelfs het NOS journaal al is wezen kijken en er regelmatig een artikel over ‘ons’ te vinden is in de regionale krant. Ook mijn leerlingen vragen zich af waarom ik daar woon. Wijselijk antwoord ik dan: ‘Om iets goed te doen voor een ander.’ En dat is ook zo, maar toch elke keer ervaar ik weer dingen waardoor ik stilsta hoe bijzonder het is om in een ‘bejaardentehuis’ te mogen wonen. Zo is er de grote dankbaarheid van mijn bejaarde huisgenoten, als je alleen al even langs komt voor een gesprekje. De kleine dingen in het leven die als iets prachtigs worden ervaren.

Zo had ik laatst een kaartje met een gedichtje erop bij een mevrouw door de brievenbus gedaan. Ik wist dat ze van gedichten hield, omdat ze mij op allerlei subtiele manieren haar gedichtenbundel had laten lezen tijdens de bingo. Toen ze mij zag nadat ze het kaartje had ontvangen, kwam ze naar me toe. Als bedankje had ze een muts gehaakt, onder de zinspreuk: ‘altijd handig voor als ik een koud krijg.’ Daarnaast ga ik regelmatig op de zondagmiddag kopjes thee drinken en een spelletje doen met mijn seniore mede-bewoners. Als ik voor de derde keer uitleg waarom ik als ‘juf’ zijnde nog een studie doe vanwege de krappe arbeidsmarkt in onderwijsland en ondertussen subtiel wordt ingemaakt met een potje ganzenbord, merk ik dat ik mijn referentiekader, wat betreft ouderen, weer wordt vergroot. Dit is zo leuk aan wonen in een verzorgingstehuis, gezelligheid kent geen (leef)tijd!

Als de moeheid onder mijn mede-ganzenbord-spelers toeslaat, krijg ik nog ik nog drie ‘dikke pakkerds’ en duik ik zelf later ook onder de wol. De volgende dag vertel ik tijdens de weekendpraat aan mijn leerlingen hoe gezellig het was bij mijn nieuwe opa’s en oma’s. Ik zou het iedereen willen aanraden om weer even (klein)kind te zijn. Ga op bezoek bij je eigen (o)pa/(o)ma of een verzorgingstehuis en laat je lekker volstoppen met koekjes en zoete thee. Naast jezelf maak je er een ander ook heel erg gelukkig mee.