Nederland, ook mijn cultuur

Heerlijk vind ik het om rond te reizen en mensen uit andere landen te ontmoeten. Het fijne vind ik om een hostel binnen te lopen en andere talen naar mijn hoofd geslingerd te krijgen, gekke conversaties te voeren en te lachen omdat iedereen zo zijn eigen gewoontes heeft. Ik dacht altijd van mezelf, ik ben geen typische Nederlander. Ook naast alle algemene clichés wat mensen van je denken als Nederlander: iemand die op klompen in een oranje outfit al joint rokend tulpen plukt en s ’middags altijd een boterham met kaas eet. ‘’Are you Scandinavian?’’ is een dan ook een vraag die ik nogal graag hoor. ‘YES!’ Denk ik dan en voel dat mijn lichaam spontaan gevuld wordt met euforie. Ik weet niet of dit is omdat dat meisjes uit Scandinavië vaak als knap worden aanschouwd. Of dat ik blond haar heb en er geen Nederlands accent te bekennen is in mijn niet altijd uitstekende Engels. Kortom: geen typische Nederlander. Jaja je kunt mij beter zien als een wereldmens, aangezien ik zogenaamd als enige op de aarde woon en de rest woonachtig is op Mars. Want daar stroomt tegenwoordig ook water.

Een jaar later studeer ik nu bij onze zuiderburen in Belgenland. Ik was wel even klaar met Nederland. Niet te ver weg en zo’n groot verschil kon er ook niet zijn. Een zachte ‘g’ daar, woorden als ‘amai’ en ‘allee’ en pintjes drinken in plaats van biertjes. Toch vroegen Belgen aan mij ‘’hoe voelt het om als Nederlander in België te studeren?’’. Waarom die vraag dacht ik dan; ik ben toch gewoon hetzelfde als jullie? Maar helemaal onverwachts heb ik heb toch een lichte cultuurshock ervaren, als ik het zo mag noemen. Ik voelde me toch anders dan de Belgen. Soms nogal uitbundig en vaak de behoefte om lekker te zeggen wat ik dacht. In de loop van tijd begon ik mij een beetje als het lelijke eendje uit het sprookje van Hans Christian Andersen te voelen. Zo van: ‘’Hé! Ik heb toch ook vleugels, een snavel en veren?’’ Dit gevoel bleef totdat ik stiekem besefte dat ik heerlijk vind om die Hollandse nuchterheid tegemoet te gaan, onderweg in de trein naar dat kleine kikkerlandje. Nu besef ik mij dat mijn eigen cultuur mij ook deels gevormd heeft wie en hoe ik nu ben. Nederland, ja ik maak ook deel uit van jouw cultuur. Dag wereldmens, hallo Nederlander.