Lieve Nederlander, ik schaam me voor jou!

Ik ben geen schrijver. Wat zeg ik, ik ben helemaal geen schrijver. Waarom lees ik jouw woorden dan nu in de metro hoor ik je denken. Goede vraag.
Ik ben gefrustreerd. Gefrustreerd en boos! Vandaar dit verhaal.

Het begon allemaal een paar weken geleden. Is het echt nog maar zo kort geleden?
Ik waande mij in een land waar ik trots op was. Een land wat bekend staat om haar tolerantie. Een land waar gelijkheid en respect voor iedereen in een hoog vaandel staan.

Wazig staar ik naar de krantenkop die mijn hele facebookpagina in beslag lijkt te nemen: noodopvang Woerden bestormd. Bestormd? Zijn er weer koeien ontsnapt? Bij het lezen van het artikel ontstaat er kortsluiting in mijn hoofd: ERROR ERROR ERROR. Ik heb de neiging om me op te sluiten in de wc en hard te huilen. Nee, ik wil naar buiten om midden op straat hard te gaan gillen en iedereen te schoppen en slaan. Lieve Nederlander wat is er van jou geworden? Ik was eens trots op ons mooie volk. Nu niet meer. Ik ben van mijn roze wolk af gevallen. Ik kan eindelijk zeggen dat ik na 24 jaar hier in Nederland de aard van mijn EIGEN volk heb gezien. Mensen in nood kloppen bij ons aan, staan aan de grens van ons ietwat overvolle landje en vragen om hulp. Wij Nederlanders snappen niet wat zij allemaal hebben moeten doormaken. Wij Nederlanders kunnen proberen te begrijpen wat zij hebben gezien, maar snappen zullen we niet en gelukkig maar voor ons Nederlanders. Wij zouden onze armen en grenzen moeten openen en moeten zeggen ‘wij Nederlanders vinden het verschrikkelijk wat jij hebt moeten meemaken en hebt moeten zien, wees welkom hier, wij zullen je helpen’. Dat is wat wij Nederlanders zouden moeten doen. Nee, wat doen wij Nederlanders, wij voeren actie omdat wij geen AZC’s willen in onze achtertuinen, wij bekladden en bestormen noodopvangcentra. Wij gillen dat het allemaal maar gelukzoekers zijn (wie wil nu niet wonen in dit o-zo-tolerante land?) of verkrachters.
Eigen volk eerst? Eigen volk eerst? Menen jullie dat nu serieus? Zien jullie niet dat de mensen die op onze stoep staan hetzelfde zijn als jij en ik. ZIJ hebben iets verschrikkelijks meegemaakt. ZIJ hebben alles wat zij bezitten moeten achterlaten. Lieve Nederlander, ik schaam me dood. Ik schaam me dood voor jou. Wat is er van jou geworden?