Later

Afgelopen maandag zat ik samen met mijn moeder op de bank het programma ‘Liefde voor later’ te kijken. Dit is een programma gepresenteerd door Anita Witzier, zij volgt zeven jonge gezinnen waarvan de vader of moeder ongeneeslijk ziek is. Dat woord ongeneeslijk ziek laat mijn hersenen al meteen overuren draaien. Want ongeneeslijk ziek, betekent dat je nooit meer beter wordt. Het gevoel dat je nooit meer beter wordt, terwijl je nog zoveel hebt te bieden, dat lijkt me lastig. In dit programma wordt er gebruik gemaakt van een ‘herinneringsdoos’, waarin de persoon spullen verzamelt voor de achterblijvende kinderen. Zo hebben zij nog spullen van papa of mama die waardevol zijn voor later.

Later, wat is later? Is later morgen, is later volgende week of over zeven jaar? Iedereen weet in zijn of haar leven dat er een later is, maar wanneer dat is dat blijft de vraag. De mensen die ongeneeslijk ziek zijn weten dat hun ‘later’ eerder is dan dat zij eigenlijk willen. En dan komt de vraag, wat wil ik nog allemaal doen? Er worden plannen gemaakt, er wordt extra genoten van de momenten die zij nog meemaken en elk nieuw stapje van hun kinderen is nog specialer. Altijd als ik zoiets zie, bekruipt mij een dubbel gevoel. Waarom wachten mensen met deze dingen en doen ze er pas iets mee wanneer er bijvoorbeeld een ziekte wordt vastgesteld? Waarom wordt er niet altijd genoten van die kleine momenten en waarom wordt dit pas gerealiseerd wanneer de tijd hiervoor steeds minder wordt?

Veel vragen en ik denk dat er nooit een goed antwoord zal zijn. Iedereen pakt de gebeurtenissen in zijn of haar leven namelijk op een eigen manier aan. Dat is goed, want zolang je er zelf achter staat, kan niemand daar iets van zeggen. Ga uitdagingen niet uit de weg, probeer te genieten en realiseer je zo af en toe wat je al in je leven hebt bereikt. Wacht niet met de dingen die je wilt doen, want je weet nooit wanneer het ‘later’ is.