Intens verdriet

Er is geen andere beschrijving voor het gevoel dat mij al tijden in de greep heeft. Vanaf de eerste berichten die mij dit jaar bereikten. Machteloosheid om de ander gevoel bij te brengen. Ik heb mijzelf afgevraagd of ik depressief werd, maar dit is compassie denk ik. En ik ben dankbaar dat ik voel. Vandaag mocht ik kennismaken met 2 uit Syrië gevluchte mannen en 8 kinderen. In het prachtig oranje gekleurde herfstbos liepen we daar in de hartverwarmende zon, verslagen eigenlijk, maar dankbaar. Een kindje op mijn heup, toch goed dus dat ik die al die jaren in stand heb gehouden. Zijn broertje consequent aan mijn hand. Naast mij een man, vierkant, zwaar en zo’n verweerd hoofd. Zijn uiterlijk geeft mij een veilig gevoel, hij ziet er uit of hij niet stuk kan. Ik weet niet of hij de vader van één van de kinderen is, maar hij laat ze in elk geval niet zo maar met mij meegaan. Na een potje tikkertje, waarbij ik met mijn heupkind bijna tegen hem op bots, biedt hij aan om het kindje even te dragen. Het mannetje is licht, maar heeft een prachtig compleet melkgebitje dus hij is vast ouder dan ik dacht. Ik vind het fijn om hem te dragen dus ik zeg dat het niet hoeft, omdat mijn eigen meiden al een stuk zwaarder zijn. Of ik een foto heb, van mijn kinderen, vraagt hij. Ik laat de schoolfoto zien die op mijn telefoon staat. Hij vind ze prachtig. En hij toont mij een foto op zijn telefoon van een jongen, breed lachend in een pyjama. Ik denk hem te herkennen en wijzend naar de groep kinderen die voor ons uitlopen vraag ik of zijn zoon daar loopt. Ja zegt hij, dat is de oudste, maar deze op de foto is nog in Syrië.De taal van liefde is internationaal en deze man, uiterlijk onbreekbaar, lichamelijk ijzersterk. Hij huilde, hij wilde het niet en probeerde uit alle macht deze brandende tranen in te slikken. Hij wierp een blik op de kinderen en we keken elkaar aan. Ik sloeg een arm om hem heen en even verborg hij zijn gezicht in mijn schouder om daarna weer sterk tevoorschijn te komen. De kinderen speelden verder en hij ging voor de groep uitlopen terwijl hij zocht naar een werkende aansteker. Onvoorstelbaar dat je geen keus hebt. Je enige keus is overleven, voor je gezin. Hij had geen keus. En het enige dat ik voor hem kan doen is hopelijk laten voelen dat het mij uitmaakt, dat zijn gezin er toe doet. Compassie. En dat is niet moeilijk.Niet in de laatste plaats voel ik compassie en verdriet voor de mensen die niet in staat zijn compassie en verdriet voor de ander te voelen.