Immuun geworden voor alle doden in het nieuws

De wereld zoals zij is. Ik ken haar niet. Met al het geweld, de massamoorden, en ouders die hun kind begraven. Ik ken de wereld alleen van dronken nachten, sigarettenrook en onophoudelijke vrijpartijen. Vanuit mijn eigen, vertrouwde achtertuin. Mijn Amsterdam. Waar meisjes als hippe bloementjes uit de grond schieten, je ontwapenen met niets dan liefde. Waar je zorgeloos je tv aan kunt zetten, kijkend naar nietszeggende programma’s.

Ik heb net mijn tv uitgezet. Er stond een documentaire op over de vrijheid van Oekraïne. De vrijheid voor gewone burgers, zoals jij en ik. Studenten, advocaten, dokters, moslims, christenen en joden allemaal bij elkaar. Dit zijn pioniers, revolutionairen die vechten voor hun vrijheid. En in hun vrijheid worden ze door hun broeders, door hun eigen regering, doodgeschoten. Als wilde honden die schuimbekkend vechten voor hun laatste adem worden ze nog één keer beschoten. Bang. Sterven voor je vrijheid zul je! Vuile hond. En voor vuil achter gelaten op de kille straatstenen van Kiev.

Deze mensen werden door het nieuws omgezet in nummertjes: 30 doden bij protesten in Kiev. 26 gewonden bij een aanslag op het parlementsgebouw. Een nummertje, niets meer niets minder. En hoe hoger het nummertje, hoe groter het nieuws, hoe groter het collectieve ‘Ooh, wat erg is dit’. De collectieve ernst valt weg, er zijn immers belangrijkere dingen te doen zoals ons dood ergeren aan het wc-papier dat op is. Alwéér. De collectieve ernst valt weg, maar de nietszeggende nummertjes blijven.

We zijn immuun geworden voor alle ellendige cijfertjes op het nieuws. We zijn überhaupt verschrompeld, bespeeld en gemanipuleerd door het nieuws. Ik kijk het nieuws niet eens meer. Niets dan dood en ellende, en dood en ellende past niet in mijn achtertuin. Dood en ellende past niet bij de hippe meisjes met bloemetjes, dus is het er ook niet. Ik schakel mijn eigen brein uit voor al deze negativiteit.

En daarmee ben ik een hypocriet in hart en nieren. Mij het ene moment druk maken om alle onschuldige nummertjes die de dood vinden, en het andere moment mij druk maken om een FB-post die máár 10 likes krijgt. Dan is er een probleem.

Maar het échte probleem, de onophoudelijke nummertjes in het nieuws, die blijven wel. En ik probeer je nergens toe te zetten. Ik hoop alleen dat je soms, net als ik nu, even stilstaat bij al die nummertjes. Dat je er eventjes bij stilstaat als je wc-papier alweer op is. Want mijn geduld is op, en dat van de nummertjes ook.