Ik zie ze vliegen

Daar sta ik dan, het is vroeg en de zon komt nét op. Het is die ene dag van de week waar ik al tijden naar heb toegewerkt: uniformdag. Vier jaar leren hoe je luchtvaartdienstverlener/steward kunt zijn is best pittig, zeker als je net van het VMBO komt en meteen in aanraking komt met échte cabines, échte vliegveiligheidsprocedures en échte crews. Uiteindelijk kleed ik mij aan want iedere donderdag is uniformdag. Ik maak mijn kledingkast open en zie mijn donkerblauwe uniform. Ik voel mij opeens heel trots, het maakt het besef in mij los dat er wéér een avontuur voor mij klaarstaat om meegemaakt te worden.

Uiteindelijk sta ik bij de bushalte, ik heb mijn koffer al gevuld met boeken en wat snacks om de dag mee door te komen. De bus komt rokend naar mij toegereden, de traditionele begroeting met de chauffeur is al niks bijzonders meer. Vanaf dit punt kan iedereen mij zien stralen in mijn uniform. Mensen beginnen al te kijken naar mijn wing, ik ben er best trots op ook al heb ik hem laten bezorgen vanuit Amerika.

De schaamte die ik in de eerste instantie had heeft zich verwisseld voor pure blijdschap, met trots loop ik het perron op met een glimlach zo groot als de zon. Met mijn koffer loop ik naar het uiteinde, het gerammel van de oude kunststof wieltjes laten mensen hun hoofd draaien. Stiekem hoor ik van achter twee meisjes giechelen, iets over mij als steward en Martinair.
De metro komt en net zoals iedere andere ochtendvogel probeer ik mij te haasten voor een plekje, deze keer is het alwéér niet gelukt. ‘Ajoh’ denk ik bij mijzelf: als cabinebemanning moet je ook zo vaak staan, maar deze keer is het niks anders dan pure irritatie. Na het aanhoren van een levensverhaal over winterlaarzen in de uitverkoop wurm ik mij door de mensenmassa heen, ik ben nota bene nog niet eens de metro uitgewaggeld en plots word ik weer de metro ingeduwt.

Na wat aarzelen weet ik mijzelf toch weer te bevrijden, na wat minuten lopen met de rammelende koffer zie ik mijn school. Elke keer als ik dat gebouw zie zucht ik iets dieper dan de oceaan, want dit is dé plek waar de toekomstige stewards en stewardess zich ontwikkelen om zijn of haar weg te vinden in de luchtvaart.