Iedereen is van de wereld.

‘’Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen.’’
De laatste paar dagen heb ik continu deze zin in mijn hoofd. En ik zal niet de enige zijn.. Misschien heb je al in de gaten waar ik op doel: het vluchtelingen vraagstuk. De laatste tijd wordt het steeds heftiger aan de grenzen van Europa. Bootjes vol met angstige, verdrietige, wanhopige vluchtelingen komen aan.

Vorig jaar kwamen honderden vluchtelingen naar de Ijsselhallen in Zwolle. Ze werden daar opgevangen. Vele gebroken mannen konden hier terecht voordat ze werden overgeplaatst naar een andere – tijdelijke –woning.
Tussen de vluchtelingen zat Ziad, een vader van drie kinderen, wachtend op een verblijfsvergunning. Ziad was in zijn eentje, met de boot vanuit Syrië, naar Nederland gekomen, met de bedoeling om zijn gezin naar Nederland te krijgen via Gezinshereniging.

Afgelopen zondag ging ik samen met mijn familie naar Amsterdam. Nee, niet naar Ajax, de wallen of het Rijksmuseum. We gingen naar Ziad en zijn familie.
Ik was een beetje zenuwachtig – dat mag je best weten. In de auto onderweg naar Amsterdam luisterde ik Michael Jackson, met het nummer: ‘The lost children’’, een prachtige plaat met een toepasselijke tekst. Want wat zijn er veel kinderen op deze wereld die letterlijk gemist worden door de oorlog, of door al het leed een ander kind zijn geworden.

Amsterdam-Oost, net naast het Muiderpoort station. Een klein rijtjeshuis, maar voor Amsterdamse-begrippen zeker niet slecht.
We werden enthousiast onthaald, kregen heerlijk wat te drinken en een rondleiding. Maar eigenlijk kwamen we iets vieren.
Renda – schoonzus van Ziad – was na een intensieve reis in Nederland aangekomen. Ook Renda verliet Syrië met een klein bootje. Wat een nachtmerrie moet dat geweest zijn. Samen met 40 andere vrouwen, kinderen, vaders, moeders, oma’s zat zij in dat kleine rubberbootje. Het bootje haalde het gelukkig, maar het scheelde maar weinig.

Samen aten we een Arabisch gerecht. En ondertussen leerden we elkaar de taal. Zij Nederlands en wij Arabisch, want je weet maar nooit. Misschien moeten wij, Nederlanders, ook ooit vluchten. En heb ik de taal alvast onder de knie.

Later op de avond kreeg ik een Facebook berichtje van Ziad zijn zoon:
”I will never forget this day .
It was one of the beautiful days in #nederland.”

Ik werd even stil.
Even later zong ik weer: ‘Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen’.
En laten we dat zo houden.