Het ‘schaamoranje’ op de kaken…

Om je kapot te schamen als Nederlander. Géén woorden voor. Die beelden vorige week vanuit Woerden, Purmerend en Oranje. Logisch dat er vragen zijn, dat er bezorgdheid is, dat er misschien wat angst is door de onduidelijkheid over wat gaat komen. Maar het gaat hier over noodopvang van vluchtelingen. Hoe kan je dan op een spreekuur in Purmerend voor het oog van de camera’s in huilen uitbarsten omdat je bang bent dat de kinderen niet meer veilig op de fiets door de stad kunnen? Hoe kun je een noodopvang in Woerden aanvallen, is dat een vorm van protest? Hoe kun je bussen met vluchtelingen ‘s avonds laat tegen gaan houden? Moeders met kinderen die eindelijk een, voor zover dat voor hun nog kan, ‘rustige’slaapplek denken te hebben gevonden, worden tegengehouden door boze bewoners van Oranje. Deze mensen zijn hun land ontvlucht, laten familie en bezit achter, hebben de meest schrijnende avonturen moeten meemaken om hier te komen, op zoek naar veiligheid en vrede. Het gaat vaak om tijdelijke noodopvang. En tuurlijk zal er hier en daar een keer een incidentje gaan plaatsvinden waarbij vluchtelingen betrokken zijn, maar is dat niet door verveling, wanhoop, vermoeidheid, het wachten op betere tijden? Maar wij geven ze nu een veel makkelijkere aanleiding. We geven ze een gevoel dat ze niet welkom zijn. Dat ze hier niet even kunnen ontspannen, voor zover dat kan, om in relatieve rust weer een beter bestaan op te kunnen bouwen. Onwetendheid maakt bang. We kunnen nog veel leren. Ze brengen een andere cultuur mee, een andere mentaliteit, vechtlust om te overleven. Je kunt er bang van raken óf je open stellen en er van leren en er samen iets moois van maken. En wie weet zit er in een noodopvang ergens wel een toekomstig topvoetballer met de juiste mentaliteit en kan die dat andere ‘schaamoranje’ redden.