Het ergste dat er kan gebeuren

Soms dan wil ik iets nieuws ondernemen. En dan denk ik: wat is er nou het ergste dat er kan gebeuren? Het lijkt me wel een aardig gedachte-experiment om die vraag eens los te koppelen van een specifieke situatie. En ‘m gewoon in alle naaktheid aan mijzelf te stellen. Wat is het ergste dat er met mij, Raymond Taams, geboren op 28 juli 1981 te Amsterdam, kan gebeuren?

Doodgaan is het eerste dat te binnen schiet. Maar ik geloof niet in een leven na de dood. Hier is de wens trouwens de vader van de gedachte. Het leven voor de dood is al ingewikkeld genoeg voor iemand met teveel fantasie zoals ik. Laat er in Godsnaam niet ook nog een leven na de dood zijn!

Nee, het allerergste doemscenario dat ik kan verzinnen, het Doemscenario der Doemscenario’s, beter bekend als ‘De moeder aller doemscenario’s’ is het volgende. Ga er even rustig voor zitten, pak een kop thee, fasten your seatbelts.

Op een niet nader te benoemen dag in de toekomst krijg ik een zwaar ongeluk. Met de auto, met de tram, met het vliegtuig, maakt niet uit. Ik word wakker in een ziekenhuisbed en herinner mij niets uit het verleden. Mijn lichaam is verlamd, alleen mijn hersenen doen het nog, maar die weten dus niks meer van vroeger. Het enige gevoel dat ik ervaar is een werkelijk overweldigende geilheid. Dit gevoel manifesteert zich gedurende de hele tijd dat ik wakker ben. Mijn verpleegsters zijn zonder uitzondering bloedmooie jonge vrouwen in strak gesneden uniformen. De seksuele honger stillen met mooie herinneringen uit mijn wilde verleden kan niet. Die herinneringen zijn er niet meer.

Laat uw fantasie maar lekker de vrije loop over de precieze invulling van de ontberingen en kwellingen die ik zal moeten doorstaan. Bovenstaand idee lijkt me prikkelend genoeg. Volgens mijn psycholoog moet ik dit soort vreemde fantasieën gewoon laten bestaan. “Zolang je maar contact met andere mensen houdt, word je heus niet krankzinnig”, beweert hij. Bovendien kan ik mijn demonen volgens hem omzetten in klinkende munt. “Kunstenaars denken nu eenmaal heel weird. Probeer anders of je dit soort rare scenario’s aan een Amerikaanse producent van B-films kunt verkopen.”

Dat ga ik dus maar doen. Bovendien hoef ik dan alleen maar te denken en te e-mailen. Lekker veilig, ik hoef er mijn huis niet voor uit. De kans dat mij iets gruwelijks overkomt daalt op deze manier met tientallen procenten.