Heilige angsten

Met mijn blote voeten op het koude gras adem ik uit.
Het is niet dat ik hiervoor gekozen heb. Het is niet dat ik nog nog altijd kiezen kan.
Ik ben wie ik ben en langzaam leer ik dit accepteren. Leer ik dat mijn leven niet veel beter dan dit zal worden en dat het ook niet hoeft.
Ik voel hoe de koude regen druppels als zijden langs mij strijken en adem de ochtend dauw stevig in.
Ik wil voor het eerst dat dit niet zo’n dag wordt waar ik wens in bed te ben blijven liggen.
Niet zo’n moment is waarop ik mezelf wil vernietigen en in eenzaamheid terug trekken omdat ik mezelf niet goed genoeg vindt.
Ik wil ditmaal mijn armen spreiden en mezelf omarmen. Mezelf vertellen dat ondanks dat ik niet perfect ben, ik voor mezelf meer dan perfect ben.
Dat ik mezelf voor deze keer niet hoef te kwetsen, te beschermen maar mezelf zo heerlijk onbedwongen vrij kan laten vallen.