Heerlijk, die kinderen

Kinderen hebben is iets fantastisch. Nog voordat ze geboren zijn, is het plezier er al. Plannen worden gemaakt, kamertjes ingericht, kleding en speelgoed uitgezocht en misschien wordt er zelfs een toekomst bepaalt. Als de ‘zaak van pa’ moet worden overgenomen of welke studierichting de nieuweling op zou moeten gaan. Allemaal positieve gedachten, die de negatieve gevoelens opzij zetten. En al zijn er nog zo ervaringsdeskundige in de omgeving, het zal allemaal wel meevallen.
Dat ze vervelend zijn hoort erbij. Toch? Dat gekrijs in de nachtelijke uren. Niet één nacht, maar meerdere. Of de eerste tandjes, de pijn en het gejengel aan je kop als ze hun zin niet krijgen. Letterlijk met vallen en opstaan worden ze groter en als ze eenmaal de puberteit bereiken, zijn dit hopelijk de laatste stuiptrekkingen voordat ze voorgoed het huis uitgaan. Lusteloos hangen ze dan op de bank met slechts hun mobiel in de nabijheid. De oordopjes altijd in hun oren en het geluid op ‘solderen’. Badkamers worden kletsnat achtergelaten en in hun slaapkamer lijkt er een bom ontploft te zijn. Overal liggen vuile kleren en de wasmand weten ze ineens niet meer te vinden. Ook het huiswerk wordt plotseling vergeten en niets buiten zichzelf om, is meer belangrijk. En als er een opmerking gemaakt wordt of je vraagt iets, dan kunnen ze tegen je uitvaren op een manier, die elke vreemde onmiddellijk een bloedneus zou opleveren. De spijt komt veelal later, maar het zaad is dan al gezaaid. Het is not-done om er tegenin gaan want dat wekt alleen maar ergernis. Hun zelfbeeld is toch al niet zo denderend. Ineens willen ze ook niet meer met je op vakantie gaan. Een dan ontstaat er plots een uitgelezen kans om ongecompliceerd te gaan reizen zonder nukkige puber. Maar hou ze altijd één ding voor ogen. Hoe ouder ze worden, hoe wijzer.
Kinderen zijn daarom ook heerlijk en versterk hun negatieve gevoelens nu niet, want ze hebben toch al zoveel problemen. Of ze zich nu knap, lelijk of onzeker voelen, moe, raar of slecht, geef ze hoop en een toekomst en zeg, dat er ooit een tijd komt, dat ze het allemaal zelf mogen doen als ze eenmaal zover zijn. En dat het dan tijd is om te vertrekken.
Het wachten is dan weer op de kleinkinderen die hopelijk gaan komen. Maar als die dan lastig worden, blijken ze ineens wel te kunnen luisteren. Zou er dan toch nog respect zijn?