Gymleraar Kees

De witblauw gekleurde brugklas ging voor het eerst van start op de schoolcross. Gymleraar Kees, met de lange benen en de grijns op zijn gezicht, fietste, met de stopwatch in de hand, met ons mee. Al gauw waren de kaarten geschut. Ik liep, tot mijn stomme verbazing, helemaal alleen voorop. “Waar blijven ze toch?” dacht ik. Gymleraar Kees, met de lange benen en de grijns op zijn gezicht, fietste naast me. “Het gaat goed?” zei hij, “ga zo door” en hield me vervolgens wat uit de wind.

Na twee en een halve kilometer was het gedaan. Ik won een wedstrijd . Ik was twaalf jaar en was hardloper vanaf die dag. De jaren daarna voerde ik de ranglijst aan op de schoolcross. En bij een nieuw schoolrecord fietste ik met gymleraar Kees naar de dichtstbijzijnde warme bakker. Hij trakteerde mij dan op een slagroomtaart. Ik zal het nooit vergeten.

Het was een zwoele dinsdagavond 2 jaartje later toen ik deelnam aan mijn eerste atletiektraining op de tartanbaan. Ze zochten nog naar een snelle loper voor die zondag op de 3000m. Er waren verschillende gegadigden voor de race. De één zag er nog sneller uit dan de ander. De trainer besloot om een selectiewedstrijd over 2000 m te organiseren. De winnaar mocht lopen die zondag. I

Toen we startten liep ik, net als die eerste keer op school, ongewild eigenlijk onmiddellijk op kop. Wederom was ik verbaasd en dacht “waar blijft iedereen? Dit zijn toch atleten?” Men waarschuwde mij, "rustiger aan! want anders ga je kapot!” Maar ik was nog helemaal niet moe. Wel vijf ronden lang hield ik het vol. Dit was toch maar stukje rennen. Na een paar ronden dubbelde ik ze zelfs. Ik was trots. Die zondag daarna mocht ik lopen. Helemaal in Helmond, daar werd ik derde.

Daarna ben ik nooit doorgebroken, maar dat geeft niet. De juiste spirit hiervoor ontbrak, of ik had toch net niet genoeg talent. Maar ik werd hardloper, in hart en nieren en ik heb dat 25 jaar met plezier gedaan. Ik trainde soms wel zes keer per week, startte en finishte, liep voorop en achterin. Ik heb wedstrijden kunnen winnen, maar vooral ook leren verliezen. En dat was vaak mijn eigen schuld.

Terugkijkend heb ik eigenlijk alleen maar gewonnen. Ik heb besloten om hardloper te blijven, ondanks dat ik ben gestopt.Ik fietste vanochtend met Kees op. Hij kende me nog, dat doet me goed. Hij werkt nog steeds op diezelfde school, was manager maar geeft weer gymles. Kees grijnsde en vroeg waarom ik met de trein naar Oss ga, dat kan toch ook op de fiets?! Mooi afstandje.. toch!?