Elke dag een tree op de trap

Soms voelt het als de dag van gisteren en soms alsof het nooit is gebeurd. Inmiddels is het al weer twee jaar geleden dat ik mijn arm en flank verbrandde. Een pan met drie liter kokend water viel over mij heen. Met tranen in mijn ogen belandde ik in het brandwondencentrum. Elke ochtend hield ik mijn ogen stijf dicht als de zusters mij gingen wassen. Ik wilde de verbrande plekken niet zien, dit was niet mijn lichaam!

Pas de tweede week durfde ik ernaar te kijken; mijn huid was zwart en er zaten gaten in. Ik begreep nog niet helemaal wat er was gebeurd, maar langzamerhand leek ik het een plekje te kunnen geven. Was dit dan nu mijn lichaam?

De derde week haalden ze huid van mijn bovenbeen. Hiermee bedekten ze de verbrande plekken; zo zou het sneller genezen. Er zijn maar weinig mensen die kunnen zeggen dat het sproetje op hun bovenarm eerst op hun been zat. Het had me nog unieker gemaakt!

In de vierde week besloot ik er het beste van te maken. Ik had een keuze! Het was gebeurd en ik kon het niet terugdraaien. Ik moest hiermee leren omgaan. Die week bracht ik vol goede moed mijn bezoek naar de uitgang. Terug naar mijn ziekenhuiskamer twijfelde ik tussen het trappenhuis en de lift. Die trap, dat kon ik toch wel? Ik mocht immers drie dagen later naar huis en daar zou ik ook met trappen geconfronteerd worden.

Toen ik ergens tussen de tweede en derde verdieping flauwviel, bleek dat ik toch beter de lift had kunnen nemen. De meeste vrouwen dromen erover op een dag wakker gekust te worden door een prins, maar daar was hier geen sprake van. Integendeel. Ik werd wakker gepord door een arts met een stethoscoop in zijn hand. Niet op een wit paard, maar op een bed met witte lakens werd ik teruggereden naar mijn kamer…

De dagen erna hadden de zusters dikke pret om mijn avontuur. ‘Denk erom Yvonne, elke dag een tree op de trap,’ grapten ze. Ze hadden gelijk.

Nu twee jaar later had ik niet verwacht dat mijn huid er zo mooi uit zou zien. Zoals het was, wordt het niet meer, maar ik ben een dankbaar mens. Het was inderdaad elke dag een tree op de trap en ik weet nu: dit is mijn lichaam!

* In het kader van de Brandwondenweek van 11 t/m 17 oktober.