Echt, niet te filmen dit!

Dit hoorde het begin te zijn van mijn fantastische acteercarrière. Ik hoorde de nieuwe Katniss Everdeen of de vrouwelijke James Bond te worden. Wereldberoemd. Het plekje op mijn Zweedse Billy boekenkast in mijn studentenkamertje is al vrij, zodat ik daar mijn Oscar op kon zetten. Miljoenen toeristen hoorden over mijn naam heen te wandelen op de Wall of Fame in Hollywood.

Helaas liep het iets anders af. Ik begin vanaf het begin.

‘Figuranten Gezocht’, lees ik tussen de vele onzin op mijn Facebooktijdlijn. Met mijn extreem enthousiaste gedrag reageer ik natuurlijk meteen. Voordat ik het weet, ben ik gecast en sta ik op de set van ‘Ja, ik wil!’. De film gaat over bruiloften. Suprise! Dus je raadt het al; mijn scenes spelen zich af op een bruiloft, met Ibiza als thema. Het is midden augustus. In Amsterdam. Wie de fuck doet dat nou? Afijn.

Na ‘volledig’ gekleed te zijn door de styling, als je een bikini met daarover een ieniemienie doorzichtig kanten rokje en een kort glimmend truitje volledig kan noemen, ga ik door naar de make-up. Met kilo’s poeder, nog meer dan een travestiet in haar vrijdagavondshow op haar gezicht geklakt krijgt, en wimpers die ze tot kraaienpoten omgetoverd hebben, bezichtig ik mezelf in de spiegel. Ik zie een actrice, die klaar is om aan de wereld geshowd te worden.

Het moment suprême. Ik stap de locatie op. Het is ijskoud. Mijn lippen zijn blauw en knieën trillen. “Niet zeiken”, denk ik bij mezelf. “Ik kom in een film die door heel Nederland bekeken gaat worden”. Als snel vergeet ik de kou. Binnen no-time loop ik namelijk tussen acteurs als Thijs Römer, die het schaamrood op zijn kaken heeft staan nadat een figurant hem vertelt dat zijn gulp nog openstaat, en Martijn Lakemeier, die kerel van Oorlogswinter.
Mijn rol bestaat uit het awkward gesprekjes voeren met wildvreemde figuranten alsof ik ze al honderd jaar ken. Elke keer dat ik weer door het beeld loop, zie mezelf al schitteren op de bioscoopschermen.

Na de twee draaidagen stond ik te trappelen om mezelf te bewonderen op een bioscoopscherm. Na precies een maand was het eindelijk zo ver. En dat is het moment waarop mijn ‘springplank naar een carrière als actrice’ van ellende in elkaar sodemietert.

Om een lang verhaal kort te maken; ik ben geen enkele seconde te zien in de film.

Dag Katniss. Dag Bond, James Bond.

Echt, niet te filmen dit…