DOODSNOOD

In ‘Buitenhof" was de arts Hulzenbosch, die te gast was omdat hij een patient euthanasie had geweigerd. Hij roept op om de in Nederland gegroeide euthanasie praktijk in te perken en uitsluitend nog toe te passen bij terminale kanker en verder niet. Ik heb de man met stijgende verontwaardiging en woede zitten te beluisteren want wat bleek? Het ging om een patient die om euthanasie smeekte omdat hij heel erg bang was voor de naderende dood. Maar ofschoon de dokter ook had vastgesteld dat de patient niet lang meer te leven had, en zelfs mocht verwachten binnen 24 uur te overlijden, weigerde hij toch de gevraagde hulp. En inderdaad: 24 uur later was de patient dood.

Maar wat moeten dat voor 24 vreselijke laatste uren geweest zijn? In verscheurende doodsangst, met een afgewezen verzoek om hulp, eenzaam kreperen, bij volle bewustzijn. Iets onmenselijker is nauwelijks voorstelbaar. Iemand die zoiets met een huisdier doet wordt -terecht- zwaar bekritiseerd, en nu het een arts betreft die ervoor opgeleid is om te helpen, is het nog vele malen ernstiger.

Ik beschuldig deze mijnheer Hulzenbosch ervan zijn plicht als arts te hebben verzaakt en hier te hebben opgetreden als een karakter- en gevoelloze jurist en letterknecht. Niet te geloven dat er nog zulke mensen in de medische professie rondlopen die o zo dringende hulp weigeren, terwijl ze er goed toe in staat zijn, en de wet hen steunt.

Vervolgens pleit de man er voor om, op basis van dit praktijkgeval, de mogelijkheden voor euthanasie sterk in te perken. Hoe kom je erbij? Dit geval geeft juist alle reden om te pleiten voor uitbreiding van de mogelijkheden voor euthanasie! Omdat de huidige regelgeving blijkbaar nog steeds te kort schiet, zoals juist DIT voorbeeld uit de praktijk bewijst! Ik denk dat hij schuldgevoel heeft en de reden daarvoor achteraf, en met terugwerkende kracht, wil wegwerken. Rijp voor de psychiater dus. Duidelijk is in ieder geval dat deze man ongeschikt is als arts aan een sterfbed en hoog nodig iets anders moet gaan doen.

Het zal je maar gebeuren dat je in opperste nood zo vreselijk in de steek wordt gelaten. Wij patienten worden nog steeds onmondig gehouden, en de wet en de praktijk is nog steeds niet toeschietelijk genoeg.