De zeikcoupé

De stiltecoupé was ooit een fijne stille werkplek. Het was ooit een broedplaats voor hardwerkende mensen die zich voorbereiden, of ijverige studenten die nog even hun samenvatting doornemen.
Ooit ja. Van deze comfortabele werkplek is nu weinig over. Het is veranderd van een stiltecoupé naar een zeikcoupé. De zeikcoupé is een plek waar een vrouw van boven de 60 een puzzeltje zit te maken. Diepgeconcentreerd zit zij daar, op haar pennetje knabbelend een wereldprobleem op te lossen. Alsof dat het enige is wat telt op dat moment.
Even voordat deze vrouw binnenkwam was er nog een ruzie gaande. Ik kon niet alles horen, omdat ik door mijn koptelefoontjes muziek aan het luisteren was en geconcentreerd mijn studieboek aan het doorlezen was. Toen ik wat geschreeuw en rumoerigheid hoorde deed ik uit nieuwsgierigheid mijn koptelefoontjes af. Een man van middelbare leeftijd was uit zijn dak aan het gaan tegen een man die aan het telefoneren was. ‘Meneer, u bent asociaal bezig. Dit is een stiltecoupé! Hier mag niet gepraat worden. KUNT U NU STIL ZIJN ALSTUBLIEFT?’. De telefonerende man had een ietwat grote bek terug. Er ontstond ruzie. Op een gegeven moment was het eindelijk stil. Maar de man van middelbare leeftijd liet het er natuurlijk niet bij zitten. Hij belde direct de NS op om te vragen of de conducteur langs kon komen, omdat er iemand zat te praten in de stiltecoupé en weigerde stil te zijn. Even later kwam de conducteur langs en de man van middelbare leeftijd kon weer met een gerust hart en een zelfingenomen grijns terug aan zijn werk.
Wat een frustratie allemaal. In een wereld waar een hoop gezeik is en wij nog veilig in ons landje met de trein kunnen reizen naar waar we ook maar heen willen. Juist hier in dit land, is er constant gezeik en frustratie.
Het leek weer even vredig in de coupé, totdat de vrouw van kruiswoordpuzzel steeds geërgerd om zich heen keek. Ik keek haar aan en plots was de oorlog op mij gericht. Op mij! De student die daar haar boek zit door te lezen. ‘Zeg kunt u alstublieft uw neus even snuiten? U maakt geluiden.’ Ik was met stomheid geslagen. ‘Sorry mevrouw, maar hier ga ik niet op in.’, ze liet het er niet bij zitten: ‘Het is gênant wat u doet’ en zij keek mij nog eens even boos aan.‘Ik ben gewoon verkouden mevrouw, klaar!’. Wat is dit voor wereld? Ik mag niet eens meer verkouden de stiltecoupé instappen. Het wordt tijd dat mensen zich bezig gaan houden met problemen die er écht toe doen, in plaats van zeiken. Dat is pas genânt.