De speurtocht naar Arie en Bastiaan

Iedereen in Nederland kent ze, introducties zijn overbodig: Bassie en Adriaan. Na jaren afwezigheid zijn ze weer terug op het scherm. Deze keer zelfs met een heuse bioscoopfilm, wat volgens mij hun allereerste is. Een gebeurtenis die bij veel mensen nostalgische gevoelens oproept. Zo ook Romeo-Xavier enkele columns geleden. “Iedereen is Bassie”, schrijft hij opgewonden, volgens mij als variant op “Iedereen is Charlie”, hoewel ik niet helemaal weet of dat nou zo’n gepaste vergelijking is: De terroristen die Charlie tegenover zich had waren helaas iets beter georganiseerd en niet doof, onhandig en driftig. (Ik zie in gedachten de ene al tegen de andere zeggen, “We moeten ze neerschieten, ze hebben de profeet beledigd.” – ‘Wazeggie? Hebben Zwarte Pieten de planeet verdedigd?’ "Drommels! Jij kebab! Falafel! Broodje shoarma!") Overigens kon iedereen ouder dan vijf jaar heus wel zien dat Vlugge Japie een dubbeldrol was.

Maar is dit nu zo’n feest dat maar altijd moet blijven doorgaan? Eigenlijk weet ik niet precies wat de boodschap is. Dit was leuk toen we klein waren, maar laten we eerlijk zijn: Tegen het einde van hun TV-carrière waren ze al behoorlijk oud. Bij Bassie viel het minder op omdat de schmink de rimpels verborg, maar van Adriaan was het moeilijk te verkopen dat hij nog acrobaat was. De stunts bestonden eruit dat hij zonder looprek liep.

En nu, twintig jaar ouder, is dat dus op groot scherm in plaats van de kleine analoge televisieschermpjes van vroegah, zodat we in full HD kunnen zien hoe verschrikkelijk oud de heren zijn geworden. Ai, dat lijkt mij nou juist bijzonder pijnlijk. Waarschijnlijk hadden ze geldproblemen, want ze hadden eerder al afscheid genomen en ruzie gehad met elkaar en met de baron – in het echt dan (vandaar dat dat nu weer een dubbelrol is van Adriaan, voor degenen die hem niet herkend hadden). Nu zijn ze toch weer terug. Eigenlijk zijn ze dus een beetje de Nederlandse Simon & Garfunkel, maar dan met iets andere liedjes.

Nee. Het was leuk toen zij (en wij) jonger waren, maar de film hoef ik niet te zien. Ik ga ‘m aan de binnenkant van mijn ogen bekijken. De speurtocht eindigt waarschijnlijk in het bejaardentehuis, waar Bassie en Adriaan gevonden worden achter de geraniums. Of nog erger, in het crematorium, waar Robin een toespraakje houdt gevolgd door koffie met slagroomtaart. Altijd blijven lachen! In dat kader raad ik vorige columnist Romeo-Xavier aan om eens te zoeken naar Arie en Bastiaan.