Commerciële razzia

Iedere dinsdag en woensdag wanneer ik me naar de faculteit beweeg is het weer raak: een treurige ziel in een NRC-jasje probeert me door middel van glibberige leugens en oppervlakkige nep-interesse een krantenabonnement aan te smeren. Afgelopen woensdag werd me zelfs een jaar lang gratis de Volkskrant aangeboden. Wanneer ik vroeg of ik hierbij aan een betaald abonnement vast zou zitten werd hier ontkennend op geantwoord. Bij de derde keer vragen gaf de mestkever toe dat ik €16,- per maand kwijt zou zijn wanneer ik mijn handtekening zou zetten. Pure oplichting.

Dit is dan ook de reden dat ik tracht om met een grote boog om dat soort lui heen te lopen wanneer ik in alle haast mijn bus probeer te halen. Maar deze ontwijkmanoeuvres zouden toch niet nodig moeten zijn?

Tegenwoordig kan je geen plein in Leiden meer aflopen zonder dat je deze treurige figuren uit het riool van de straatverkoop tegen het lijf loopt. ‘t Zorgwekkendste van dit alles vind ik nog wel de gladjanussen die hun buit proberen te maken met het werven voor goede doelen. Zelf zullen ze (hoogst waarschijnlijk) geen cent over hebben voor de bestrijding van het dierenleed – maar wel inspelen op de vrijgevigheid van anderen.

Toch is het hartverwarmend om te zien dat de straatverkopers in geen geval gebukt gaan onder de dubbele moraal die ze bezigen. Het meedogenloze egoïsme van onze commerciële samenleving kent geen grenzen. Ik ben in ieder geval groot voorstander van een verbod op deze moderne vorm van razzia in de binnenstad.