Beste inbrekers

Beste inbrekers,

Wat dachten jullie toen jullie dit huis uitkozen? Wat dachten jullie bij het zien van ons naambordje? Wat dachten jullie toen jullie mij en mijn broertje in onze ogen keken op de mega grote foto naast de open haard? Wat dachten jullie überhaupt? Wie heeft jullie het recht gegeven om ook maar een stap in ons huis te zetten?

Sloten, inbraakstrips, dubbele sloten, het maakte voor jullie allemaal niets uit. Een koevoet bleek wel jullie beste vriend. Van de keuken naar de woonkamer via de gang langs de badkamer het kantoor en misschien zelfs de schuur. Maar voor mij persoonlijk was jullie bezoekje aan mijn slaapkamer het allerergst. Met jullie gore handen, weliswaar verpakt in handschoenen, hebben jullie mijn kamertje eens flink onderhanden genomen. Mijn kledingkast, meer kleding op de vloer dan in de kast, mijn schildersspullen, mijn bikini’s, jassen, mijn beddengoed, mijn lades opengetrokken, mijn schoenendozen waarin ik dingen bewaarde, alles. En toen vonden jullie waarschijnlijk wat jullie zochten. Goud en zilver. Nou poe poe, die paar dingen die wij in huis hebben aan goud en zilver.

Jullie hebben mijn bakjes potjes en laatjes gewoon leeg gekiept in iets van een plastic zak waarschijnlijk. Wat dachten jullie? Deze rommel gooien we later wel weg? Laat die rommel in die bakjes potjes en laatjes nou net erg veel voor mij betekenen. Natuurlijk blijven het maar spullen, maar ik ben toevallig iemand die enorm hecht aan spullen, en vooral spullen met herinneringen. En de trouwring van mijn vader? Waarom namen jullie er maar 1 mee en niet allebei? Het kettinkje met een Swarovski vlinder die wij als gezin voor mijn moeder hebben gekocht op Kreta? De ring die mijn moeder kreeg van haar moeder die weer van haar moeder was?

En waarvoor, voor die paar tientjes die je ervoor zou krijgen als je het zou laten omsmelten? Was het dat het allemaal waard?

Die paar dingen hebben geen grote economische waarde, wel enorm veel emotionele waarde.

Dachten jullie ook aan de schade die jullie eventueel zouden aanrichten?

Ik, het meisje wat altijd probeert stoer, onafhankelijk en sterk te zijn, sliep in een pyjama van mijn vader op de speelkamer met de deur op een kier omdat ik simpelweg niet in mijn eigen kamer durfde te zijn. Nu zou ik moet leren voor mijn tentamens, maar mijn hoofd blijft maar vol met vragen. Vragen waar waarschijnlijk nooit een antwoord op zal komen.