Zwarte Piet slot erop

Gefeliciteerd! Op deze op het eerste oog zo doodnormale werkdag heeft u een historisch document in handen. De slogan van Metro is ‘Geef het door’, maar doe dit vandaag vooral niet. Iedere dag wordt die prachtige treinkrant gedrukt in een oplage van vijfhonderdduizend stuks. In die andere vierhonderdnegenennegentigduizendnegenhonderdnegenennegentig exemplaren wordt morgen de vis verpakt. Want op tablets en smarthones kun je wel lezen, maar je kunt er geen vis in verpakken. Bewaar uw exemplaar goed.

Wat is er aan de hand? Nou, het volgende: ik heb de twee Doorslaggevende Argumenten bedacht in de Zwarte Piet-discussie. Die meningenstorm teistert ons land nu al twee jaar, maar dit stukje zal een definitief einde maken aan het debat. In de volgende alinea’s zal ik de argumenten met u delen.

Doorslaggevend Argument 1: Vrijheid van meningsuiting. Het begrip ‘vrijheid van meningsuiting’ is inmiddels zo schraal als een prostituee na een zomerse avonddienst, maar het is het fundament onder een veilige samenleving. Conflicten lossen we hier met woorden op. Het is walgelijk wat Wilders roept, maar er zijn genoeg voorbeelden van landen waar er geen open debat is en wel veel geweld. Zwarte Piet is in de kern een toneelstukje. Als je dat gaat afschaffen omdat er mensen gekwetst zijn, moeten de Jiskefet-filmpjes waarin de heren in Duitse uniformen marcheren dan ook van Youtube af?

Het tweede Doorslaggevende Argument is dat je door Zwarte Piet racisme te noemen racisme bagatelliseert. Echt racisme is: een zwembad exploiteren en mensen met een donkere huidskleur standaard de toegang ontzeggen. Echt racisme is: een winkel hebben en bij gelijke geschiktheid steevast de blanke sollicitant kiezen. Echt racisme is afschuwelijk.

Huidskleur is zo ongeveer het meest oppervlakkige kenmerk waarop je mensen kunt beoordelen. Het in praatprogramma’s op televisie steeds weer over kleur hebben maakt dit land dom. Helaas maken veel mensen zich daar schuldig aan, van links tot rechts en van goedbedoeld tot slechtbedoeld. Sylvana Simons hoor ik graag praten over haar passies muziek en dans. Maar tegenwoordig heeft ze het op televisie vooral over haar huidskleur. Zonde van haar talent.

Zo, dit was ‘m dan, de Zwarte Piet-discussie die ons in de jaren 10 in de greep hield. Beëindigd door een briljante column. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik in een manie zit. Maar ik heb geen hallucinaties en zie geen rare kleuren. Ik zie vooral veel zwart en wit. Jammer, er is zoveel meer.