Zo kan het ook

Deze zomer is het tien jaar geleden dat ik ging scheiden van de papa van mijn kinderen. Je zou na deze zin bijna verwachten: “En dat vieren we!” Maar nee, een echtscheiding is niet iets om te vieren. De periode van advocaten, regelen, vertellen aan familie en vrienden is afschuwelijk. Het is een rouwtijd waar het hele gezin een enorm oplawaai van krijgt. En tot op heden ervaar ik die scheiding als een zware steen in mijn rugzak. Hoe gelukkig je ook weer wordt verandert niets aan het feit dat je ooit getrouwd bent om samen oud te worden. Als dat mislukt, is met je relatie ook je hart gebroken. Er bestaat perfecte lijm, maar die barst blijft. Want je hebt je kinderen verdriet gedaan. Dat is het allerergste.

Ondanks de echtelijke breuk denk ik dat we het goed doen. Respect, één lijn trekken, niet negatief zijn over elkaar tegen de kinderen. Zij staan voorop. Bij ons geen regeltjes wanneer wie bij welke ouder is. Waar voelen onze zoon en dochters zich goed bij? Dat is de essentie.

Alles wat belangrijk is voor ons drietal, zijn we samen blijven doen. Dat is onze taak. Uitvoeringen, ouderavonden, verjaardagen. Opvangen, troosten, juichen.
Net als bij niet-gescheiden ouders is ongetwijfeld niet alles even goed gelukt. Onze kinderen hebben twee huizen, maar er is één basis. Het vangnet “ouders” is blijven bestaan.

Volgens sommige mensen voeren we dat samendoen wel erg ver door, maar de meeste vinden het stoer. Grote dochter maakt voor haar studie vijf maanden lang Kaapstad onveilig en wij gaan haar daar in oktober opzoeken. Met kleine dochter. Die daar euforisch over is. Zoon kan niet mee door zijn eigen stage maar vindt het een toffe onderneming van pa en ma. Dit hoogtepunt in grote dochters leven willen we met haar delen. Samen. Daar ben je ouders voor. Dat mijn lief hier niet blij van wordt, vind ik begrijpelijk. Dat er anderen zijn die hier moeilijk over doen, vind ik onbegrijpelijk. Natuurlijk, het is niet hetzelfde als samen op een diploma-uitreiking zitten, maar het is net zo goed iets dat we als oorspronkelijk gezin willen meemaken. Mensen die dat niet snappen… jammer dan. Je kinderen zijn je alles. En daar doe je als ouders dus ook alles voor. Gewoon. Omdat het zo hoort. Omdat de kinderen daar gelukkiger van worden. En mama en papa dus ook. Helder. Toch?

Vivianne Rijnders