Woohoo

Mijn dromen werden nooit werkelijkheid. Niet dat ik er wakker van lag. Maar het vrat toch wel aan me. Het waren simpele dromen. Kinderlijk eigenlijk. Niet zo meeslepend als die van Napoleon. Hij wilde de Alexander de Grote van zijn tijd worden. Zijn drive om die droom te realiseren kostte miljoenen mensen het leven. Of die van Martin Luther King, hij droomde van gelijke burgerrechten voor alle rassen. Op een geweldloze manier streed hij daarvoor. King werd vermoord. En die van Vincent van Gogh, hij kreeg pas de gedroomde erkenning voor zijn werk na zijn dood.

Als jongen droomde ik, dat ik samen met mijn idool IJzeren Rinus Israël een meedogenloos verdedigingsduo zou vormen. Met Feyenoord kampioenschappen behalen en grossieren in Europacups en wereldbekers. Maar trainen deed ik niet. Eigenlijk kon ik nog geen deuk in een pakje boter schieten. Op mijn zestiende zag ik op de Veronica Drive In Show dj Rob Out, omgeven door mooie meiden, een spetterende show weggeven. Bij de zeezender werken werd mijn droom. Uiteindelijk heb ik het niet verder geschopt dan presentator van een lokaal verzoekplatenprogramma voor bejaarden. Weliswaar populair bij de oude meisjes, maar toch niet de radioster die ik droomde. Een aansprekend politicus te worden was ook een droom. Toen ik gevraagd werd mij kandidaat te stellen voor de gemeenteraad bedankte ik voor de eer. Niet te combineren met werk en gezin. De weg naar de trappen van paleis Huis ten Bosch dus in de kiem gesmoord.
Zo ging het wel meer met mijn dromen. Lagen ze me niet na genoeg aan het hart? Of was het gebrek aan inzet? Misschien wel allebei.

Al jaren is mijn grote passie schrijven. Ik schrijf ZeerKorteVerhalen en columns. Niets liever doe ik. Het uitdenken. Het opschrijven. Soms lukt het om een uitgedacht verhaal in een keer goed op het scherm te toveren. Maar meestal is het: Schrappen. Herschrijven. Schuiven met zinnen en alinea’s. Een kick geeft het als een stukje wordt gepubliceerd. Enkele tientallen stonden er in diverse bladen en bundels. Maar nog nooit een in het gedroomde dagblad Metro.

Dominee King mocht het niet mee maken dat Amerika een zwarte president kreeg. Van Gogh kon zelfs niet vermoeden dat er ooit een Van Goghmuseum zou zijn dat ruim een miljoen bezoekers per jaar trekt. Bonaparte strandde in Waterloo. Ik knijp in mijn arm. Mijn column staat in de Metro. Woohoo!