Wat dacht je hier van?

Elke werkdag 6 uur opstaan om de trein te kunnen halen naar school. Elke werkdag die wekker aanhoren schreeuwend om aandacht. Elke dag vrezen om een vertraging. Ik heb daarvoor gekozen. Ik heb voor zulke soorten nadelen gekozen. Het is maar zo dat ik alleen reis naar school, ook al vinden mensen dat heel vervelend, want dan kan ik de dag nog rustig beginnen met een krantje die me elke dag wordt aangeboden met een wel vermoeiende “Goedemorgen”. Maar toch neem ik ‘m elke dag met een bedankje aan. Want wat zou nou beter zijn in zo’n ochtend? Een vermoeide gedag of een angstige sfeer om je heen en een hoop naar overleving? Ik denk dat ik al weet wat mijn antwoord zou zijn.
Wanneer ik eindelijk mijn plekje zou vinden in de trein en een blik werp op de voorkant van de krant, zie ik altijd wel een kopje wat recent heel veel heisa in onze wereld brengt. De vluchtelingen. Ik zou het vreselijk vinden om voor mijn leven te vrezen en mijn geboorteland tegen eigen wil moeten verlaten. Want als vluchteling is niets fijner dan vrede in je “eigen” land, waar je eigen taal gesproken wordt, je eigen cultuur is gevestigd en waar je je eigen vrienden/familie hebt. En toch wanneer ik een artikel lees over de vluchtelingen en hun situatie op dit moment kan ik het niet laten om een traan te verbergen. Vragen gieren door mijn hoofd. Waarom moet het zo tegenzitten voor mensen? Waarom kan dit niet anders? Hebben sommige mensen nou echt geen medelijden om te helpen of is het alleen om hun eigen emoties te verbergen?
Toch zijn er zulke mensen op aarde. Maar dat zijn ook gewoon mensen, denk ik dan. Zij willen ook vrede zodat alles gelijk is en iedereen zijn eigen plekje heeft. En aan situatie werken horen we samen te werken, want samen zijn we sterker.