Volkert en zijn handlangers

Volkert, Volkert, Volkert…
Mag je al vervroegd je kooi uit, weet je het nog te verprutsen. Laten we echter eerlijk zijn: wat hadden we dan verwacht? Dat hij een rouwcomité op zou richten voor Pim Fortuyn? Dan wel zonder nabestaanden natuurlijk, want daar mocht hij geen contact mee zoeken. Niet dat Van der G. eerbied heeft voor ‘s lands normen, waarden en wetten, want dat bleek niet het geval te zijn en dan heb ik het niet over zijn verboden contact met de media…
Eerlijk gezegd kan het me niet zoveel schelen waar hij de rest van zijn leven rondhangt. Ongetwijfeld ergens onderaan. Een soort FC Volkert van der Graafschap, zullen we maar zeggen. Veel meer wrok houd ik jegens die politieke bende van 2002 en de jaren daarvoor. Als je nu niet tevreden bent met wie of wat er in Den Haag zit, zou je daar eens naar moeten kijken. Verantwoordelijkheid nemen was volgens hen geen taak van de politicus, naar het schijnt, want ze wezen allemaal resoluut ergens anders heen toen er zo’n gek opstond en onze Professor Pim doodknalde.

Ja, ja, kinderen, dit speelt zich allemaal nog af in een tijd dat er nog wél kogels waren in Nederland. Tekorten waren er toen vast ook wel, maar in plaats van dat ze ‘pang-pang’ riepen, noemden ze de vijand gewoon ‘extreem-rechts’, ‘buitengewoon minderwaardig’ en ‘de Hollandse Haider’. Zo is er geen twijfel over hoe zeer je die persoon veracht. Duidelijk toch?
Populisme staat namelijk haaks op democratie, want stel je voor dat het volk te massaal op één persoon stemt. Dat gaat natuurlijk niet samen, politici en het gepeupel. Een beetje net zoals Volkert en regels niet samengaan, blijkbaar.