vijftig cent

Geen bijzondere maandag. Het onweer had mijn dochtertje wakker gemaakt en zij vervolgens mij. Van slapen kwam het niet meer totdat het half zes was. Na een uur ging de wekker meedogenloos na een nacht die met de beste wil van de wereld toch niet meer dan een vijf kreeg.
Het opstaan verliep volgens gebruikelijke rituelen op de automatische piloot. Wellicht omdat de vakantie nog niet zo ver achter ons lag, of domweg omdat ik er te moe voor was, liet ik de gebruikelijke vruchteloze dreigementen achterwege en bespaarde mij daarmee ook de berustende gezichten van mijn tafelgenootjes.
Het geluid dat klinkt in de stationshal van Hilversum is onmiskenbaar. Het gerinkel van muntgeld dat valt op een betegelde vloer. Heel even lijkt alles een seconde of korter stil te staan. Ik draai mij om en zie de goudkleurige glans van een vijftig euro cent muntstuk. Geen grote vondst. 20 cent zou niet eens opwegen tegen de gene van het bukken om het op te pakken. Een dikke twee euro munt vinden in het zijvakje van je rugzak geeft een groter en lekkerder ‘hej!’ gevoel. 50 cent. Je kunt er niet eens een kop koffie voor kopen.
Maar toch. Een jongen met een groene sweater raapt het op. Met twee stappen tegelijk neemt hij de trap. Hij probeert de eigenaar van de munt in te halen, zie ik, die niets horend door zijn koptelefoon de roltrap neemt. De groene sweater is net te laat. De roltrap is sneller. Sweater is in goede conditie en versnelt nog een keer zijn pas, en bereikt de man. Ze staan nu buiten de schuifdeuren en ik mis de uitwisseling. Als ik buiten kom, doet de man zijn koptelefoon weer op en de sweater zijn capuchon vanwege de regen. Ik kan hun beider gezichten niet zien. Spijtig.
Het was geen groots gebaar. Niet het minzame ingrijpen waardoor een heel land uit het slop getrokken wordt. Of de grootste donatie die ervoor zorgt dat schooluniformen gekocht kunnen worden en hele levens een andere wending nemen. Je kent ze vast wel. Die reclames, waarvan ik maar niet kan onthouden waarvoor er reclame wordt gemaakt, die rondzwerven en die je aanmoedigen vriendelijkheid te praktiseren, en emoties in ruil daarvoor terug te krijgen. Ik krijg in ieder geval steevast een brok in mijn keel van het kijken van de reclame alleen al.
Ik heb de emoties op de gezichten van koptelefoon en groene sweater gemist. Ik weet niet of ze kort en begrijpend naar elkaar grijnsden of dat ze beide dachten; als het een tientje was geweest was dit anders verlopen. Maar toch lichte het mijn dag op.