Toevallig

Ik ben geheel toevallig 27 jaar geleden geboren in Nijmegen. Zonder zorgen heb ik iedere zaterdagochtend in mijn pyjama Telekids kunnen kijken en buiten kunnen spelen waar ik wilde.
Ik ben opgegroeid in een klein dorpje genaamd Millingen aan de Rijn, waar gevaar niet in het vocabulaire voor komt. Sowieso komt het woord vocabulair daar niet voor, dat heet gewoon ‘da ken ik nie’. De enige situatie die men daar als onveilig ervaart, is wanneer er iemand door de straat fietst die ze niet kennen. Luister het prachtige lied ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld maar eens, dat melangolische gevoel bekruipt mij ook als ik aan Millingen aan de Rijn denk.

Het blijkt voor heel veel mensen moeilijk om zich in een ander te verplaatsen.
Ik heb daar begrip voor. Echt, ik snap jullie, maar helaas kan niet iedereen doen en laten wat hij wil. Niet ieder kind kan in zijn pyjama naar Telekids kijken met een bammetje in de hand. Niet iedereen kan zorgeloos op de fiets stappen en fluitend een rondje maken in het dorp. Vluchten doe je niet voor je lol, tenminste daar ga ik vanuit. Ik ontken ook echt niet dat er vluchtelingen zullen zijn die in de toekomst juridisch de fout in gaan, maar dat mag geen reden zijn om dan maar iedereen te weigeren.

‘Ja maar die gelukszoekers moeten gewoon oprotten’. Waar halen de mensen die dat zeggen het lef vandaan om dat te roepen? We zijn toch allemaal op zoek naar geluk? Dat is toch het doel van ieders leven? Als ik het gevoel heb dat ik elders op de wereld een beter leven kan leiden dan moet ik die mogelijkheid toch gewoon hebben? En ja, dan lachen die golfstaten ons maar lekker uit omdat wij wel onze verantwoordelijkheid nemen, maar het gaat om het kleine geluk wat er ontstaat tussen wij en zij. Een nieuw jongetje in de klas, samen voetballen op straat of na een stroef gesprek met je nieuwe buren een dankbare glimlach ontvangen.

Die mensen hebben er ook niet voor gekozen om in de teringzooi op te groeien en te moeten vechten voor hun bestaan. We zijn gewoon allemaal doodsbang dat we ons groene gazonnetje moet delen met mensen die we niet kennen. Als anderen geen mooi tuintje hebben maar een modderpoel vol drijfzand, is het dan zo’n ramp om je tuintje te delen? Laten we in vredesnaam ons land delen met mensen die toevallig niet zoveel geluk hadden als jij en ik en toevallig ook gewoon gelukkig willen zijn.