Tafelleed

Onze eettafel is van hardhout. Een degelijke tafel die een stootje kan hebben. Inmiddels zitten er een aantal gebruikerssporen op. Kringen van rode wijn, die doen terugdenken aan gezellige avonden met familie en vrienden. Ook zit er een scheur in, hout werkt, net als het leven wat barst, verkleurd en veranderd. Tijdloos en bereisd is dit loodzware exemplaar. Van verhuizing naar verhuizing doet hij steeds waar hij goed in is. Ons bij elkaar brengen.

Zo traditioneel als wat staat hier het eten rond zes uur op tafel. Manlief is altijd in de weer met onderzetters. Bang voor nog meer kringen. Mijn hand glijdt af en toe over een beschadigd gedeelte. Het voelt weer anders aan dan gisteren. Die pennenstreep zat er vorige week ook niet op. Een afspraak waar we ons aan willen houden. We eten aan tafel en geen mobiel. Alhoewel er soms heel stiekem gecheckt wordt bij een pling. Televisie op de achtergrond of de radio. Mij maakt het niet uit. Ik hou ook van stilte.

Soms denk ik dat als van deze tafel papier zou worden gemaakt, alle bladzijden gevuld zouden zijn met onze dinerperikelen en komen we boeken te kort. Mijn idee om onze capriolen vast te leggen op camera of webcam werden afgewezen. Zonde, want hier op deze plek aan deze tafel wordt soms wereldgeschiedenis geschreven, beslissingen genomen, geschreeuwd, gelachen of gehuild en vaak reikt mijn voet liefkozend de overkant.

Van vier na drie zijn we gegaan. Om niet tegenover een lege stoel te zitten, hebben we maar een stoel op de kopse kant gezet. Iets knusser. Het is een stuk stiller aan tafel. Helaas. Het voelt alsof de tafel wiebelt en hoeveel kartonnetjes je ook onder de poot schuift, stabiel krijg je hem niet. Alsof je moet voelen dat er iets veranderd is. Zelf Vienetta na het eten helpt niet. Nu kijk ik aan tafel regelmatig op mijn mobiel en zucht als ik een pling hoor. Opgelucht. Ze is ver weg, maar toch laat ze weten dat ook zij haar plekje mist. De scheur in de tafel trekt langzaam verder.

Tot ze weer thuis is.