Taboetrots en Daddydingen

Als vader betrap ik mijzelf er zo nu en dan op enorm trots te zijn op mijn zoons, om werkelijk de gekste dingen. Dat begint al vroeg bij de redelijk standaard dingen. Bij het ontvangen van de eerste ‘echte’ lach, het eerste tandje dat doorkomt, de eerste “pappa” die klinkt als “poppo”, maar die ik direct goedkeur, film en stiekem koester.

Nu mijn oudste (Merlijn, bijna drie jaar) baby af is, uit zich het trots zijn op wat gekkere dingen. Toiletgang is natuurlijk een beetje taboe, maar als mijn zoon glunderend van trots aan komt sprinten met zijn potje ‘met’ dat bijna over de rand klotst, dan zingen en dansen we van plezier om een poepje in een bakje.

Wanneer hij schreeuwt “Pappa, kom ma kijke!” en trots als een pauw laat zien dat hij zijn boxershort zelf, verkeerd om, heeft aangetrokken met zijn sokken binnenstebuiten. Als hij dan zeg “kijk, pappa! Zelf!” dan vind ik dat vergelijkbaar met het slagen voor je eindexamen raketwetenschap.

Een andere overwinning is de elektrische tandenborstel. Dat getril aan je mond en neus voelt al wat vreemd voor een volwassene, maar voor een kind is dat echt sciencefiction van de bovenste plank. Dus na een periode van een paar weken stapje voor stapje stond hij vanochtend zelf, ruim een minuut, elektrisch zijn tanden te poetsen. Dan sta je plotseling even stil en kijk je naar dat kleine ventje dat eind deze maand al weer drie wordt.

Wat zijn de clichés dan waar, hè. Wat gaat het enorm hard, wat groeien ze snel en wat ben ik bang dat hij volgende week opeens achttien is en roept “Pap, ik ga het huis uit!” Op dat moment besef je eigenlijk pas dat je echt onvoorwaardelijk veel van zo’n pulkenschietertje houdt. Heel even krijg ik dan last van wat ik het beste als ‘jeukige’ ogen kan omschrijven. Dat kan natuurlijk enkel verwijtbaar zijn aan de vochtige omgeving van de badkamer en die gekke brok in mijn keel door het snelle ontbijten. Anyways, het raakt je dan.

Wat houd ik van ze. Het lijkt oneindig en bijna pijnlijk, kan dat? Ik wil ze vasthouden, uren lang en alleen maar zeggen hoe lief ik ze vind. Begrijpen zij dat wel? Begrijpen jullie dat? Dat als een vader een bepaalde foto op het internet ziet, dat deze vader dan even een knuffel nodig heeft? Een grote?

“Tuurlijk, poppo!”